هوش مصنوعی: حال دلم را نپرس، زیرا در این دنیا گیج و سردرگم هستم. عشقش به قدری مرا مشغول کرده که از همه چیز و همه کس بی‌خبرم.

هوش مصنوعی: زمانی که قد آن صنوبر از نظر ما دور شد، اشک‌های دل‌مان از دوری‌اش بر چشمان‌مان سرازیر شده است.

هوش مصنوعی: قد و قامت سرو را نمی‌توان به چیزی نسبت داد، زیرا او هم روح دارد و هم روانی زنده و پویا.

هوش مصنوعی: چشم و ابرو به راحتی دل ما را بردند، اما حالا چه شد که محبوب ما به سختی با ما رفتار می‌کند؟

هوش مصنوعی: من عشق تو را به وضوح نشان دادم، مانند روشنی خورشید. اما چرا زیبایی تو همچنان از چشمان ما پنهان است؟

هوش مصنوعی: دل دیگر تاب و تحمل ندارد، چنان که حتی اگر کمی از بار تو کم شود، جانش هم از سرنوشت خود ناامید است و در برزخ شک و تردید گرفتار است.

هوش مصنوعی: ای دل، باید از نگاه جادوگرانه او مراقب باشی، چون تیرهای ناز او همیشه در کمان آماده شلیک است.

هوش مصنوعی: در نهایت، به خاطر رحمتت، صدای ناله و آلام خسته‌دل‌ها به تو می‌رسد، زیرا از طرف دادخواهانی که در کوی تو هستند، فریاد و شکایت بلند است.

هوش مصنوعی: ای دل، به خودت بیا و تا ده روز دیگر به خودت برس، زیرا باید خوب دقت کنی که به این دنیا و کارهای آن نباید اعتماد کرد.