هوش مصنوعی: از تار موی خودم عطری به دست نسیم بفرست تا کشتی زندگی‌ام که پر از ظلمت و جفا است، بویی از وفا و محبت دریافت کند.

هوش مصنوعی: هر روز و شب در خیابان غم تو می‌گذرد، ای عزیزم، لطفاً از خیابان وصال خود، حتی به گدایی هم چیزی بده.

هوش مصنوعی: عزیزم، همان‌طور که حسن و زیبایی تو باید به کسانی که شایسته‌اش هستند برسد، من هم در این میان مستحق هستم. پس بدون هیچ‌گونه تظاهر و خودنمایی، لطفاً زیبایی‌ات را به من هدیه کن.

هوش مصنوعی: به او گفتم که برای یک لحظه هم که شده به وصالم برس، اما او پاسخ داد که دنیا و زندگی‌اش را زودتر باید به خدمت بفرستد.

هوش مصنوعی: من از غم عشق رنج می‌برم و تو مانند پزشک دل من هستی. در این درد و گرفتاری به کمکم بیا و درمانی برایم بفرست.

هوش مصنوعی: چون جمعی از فکر و خیال تو به من هجوم آوردند، جانم را از لذت وصالت به یغما بردند.

هوش مصنوعی: او می‌گوید که در این دنیا هیچ‌کس ما را نمی‌خواهد، پس برو و از دور برای عاشق خود دعا کن.

هوش مصنوعی: گفتم اگر اجازه باشد که جانم را برای تو فدا کنم، پاسخ داد که نه، تو بهتر است بنشینی و او را مدح و ثنای او بگویی.

هوش مصنوعی: ای دل، آیا آرزوی رسیدن به او را داری؟ اما این ممکن نیست. مثل پرنده‌ای که سرگردان و بی‌هدف در آسمان پرواز می‌کند، تو هم به خاطر خواسته‌هایت نمی‌توانی به آرامش برسی.