هوش مصنوعی: قد و قامت زیبا و خوش‌هیکلی دارد و مویش مانند درخت سرو است که راست و بلند می‌ایستد. چهره‌اش درخشان و مانند آتش می‌درخشد و لب‌هایش به شیرینی قند است.

هوش مصنوعی: چهره او مانند آتش می‌درخشد و لبانش شیرین و پر از قند است. بر روی این آتش، دل‌ها و جان‌ها مانند خوشه‌های اسپند (نماد خوشبو) قرار دارند.

هوش مصنوعی: در زلف‌های پیچیده و زیبای یارم، دل بیچاره‌ام مانند پرنده‌ای اسیر و گرفتار است.

هوش مصنوعی: دو ابروی او مانند یک کمان خمیده است و موهای مجعدش همچون دام و کمند به دور او پیچیده شده‌اند.

هوش مصنوعی: بدن من از شدت عشق او رنجور شده و قلبم به خاطر دوری‌اش بی‌نوا و بی‌کمک مانده است.

هوش مصنوعی: در اینجا شاعر از روزگار نامساعدی که با او بدرفتاری کرده شکایت می‌کند و می‌پرسد که حال او چگونه است. او احساس می‌کند که رنج و سختی‌هایی که متحمل شده بیشتر از آن چیزی است که دیگران می‌توانند درک کنند یا توضیح دهند.

هوش مصنوعی: این دنیا به خاطر آرزوی دیدار معشوق، تمام هستی را از دل خود دفع کرده است.