هوش مصنوعی: ای دل، می‌دانم که برای درد عشق او درمانی نداری و حتی برای لحظه‌ای هم نمی‌توانی خیال رویش را از خود دور کنی.

هوش مصنوعی: ای دل، تا کی می‌خواهی به خاطر درد جدایی صبور باشی؟ ای روشنی چشمانم، تو که از خدا ترسی نداری.

هوش مصنوعی: کار تو نسبت به من خیلی ظلم‌آمیز است و من نمی‌توانم به این وضعیت ادامه دهم، چون حتی کفایت یک وفای کوچک را هم در دل خود نداری.

هوش مصنوعی: این درد را به کی می‌توانم بگویم؟ من که دلbroken دارم و به شدت آزرده‌ام. هیچ کسی را جز نسیم صبحی که به من پیام می‌آورد، ندارم.

هوش مصنوعی: او می‌گوید وقتی که جانم به لب رسیده و از غم به تنگ آمده‌ام، دیگر نمی‌توانی این‌قدر بر من ظلم کنی.

هوش مصنوعی: من فقط وفا را در خود می‌بینم و هیچ گناهی برای خود نمی‌شناسم، اما تو برای کسانی که ضعیف هستند، جز آزار و ظلم کاری نداری.

هوش مصنوعی: ای دل، اگرچه تقدیر بر تو حکم می‌کند که سلطان این جهان شوی، اما چه فایده دارد وقتی که تو تمایلی به زندگی در خواهش‌های کوچک و ناچیز نداری؟