هوش مصنوعی: زلفی که به دلیل قهر و دوری‌اش تاب نیاورده‌ای، و نرگس‌های سرمست که به خوابش برده‌ای، همه اشاره به زیبایی و جذابیت‌هایی دارند که تحت تأثیر رفتار و احساسات تو قرار گرفته‌اند.

هوش مصنوعی: این چه تیر و زخم عجیبی است که به جانم رسیده؟ بگو که آیا این جاذبه‌ها و نازها، نتیجه‌ بی‌وفایی و خیانت تو نیست که زهر نابش را به من داده‌ای؟

هوش مصنوعی: چشم‌هایم را باز کرده‌ام تا زیبایی آفتاب را ببینم. ای چشمان من، چرا بر چهره‌اش پرده بسته‌اید؟

هوش مصنوعی: از آن لب که مثل نوشداروست، هر دو چشم من پر از غم و بی‌تابی است، انگار که دل مجروح من را کباب کرده‌ای.

هوش مصنوعی: چشم تو به قدری اشک ریخته که مانند خونابه‌ی جگر شده است و دل من به خاطر آن لب که شراب می‌دهد، خوب شاداب و سرخوش است.

هوش مصنوعی: این بیت توصیف می‌کند که چگونه یک نهال با قامت بلند و زیبا شبیه به سروهای بوستان رشد کرده است. گوینده به دل خود می‌گوید که آیا به دلیل اشک‌هایش و غم و اندوهی که در دل دارد، این نهال توانسته چنین رشد کند. به عبارتی دیگر، احساسات و نگرانی‌های او به رشد این نهال کمک کرده است.

هوش مصنوعی: دل در انتظار روزی است که عشقش به او خواهد رسید و به چشم جانش نگاه می‌کند تا از او بپرسد. تو با یک اشاره به او پاسخ داده‌ای و نیازی به پرسش نبوده است.

هوش مصنوعی: ای پزشک من، از بیماری‌ام خواستم که یک بوسه به من بدهی، در حالی که دل‌گرفتگی‌ام را در این جهان با خون دل خود پاسخ داده‌ای.

هوش مصنوعی: زمانی که طعم وصالت از لبانم بیرون رود، چگونه می‌توانم به آرزوی دل برسم؟ زیرا تو همانند شربتی شیرین را از لعل داغ به من داده‌ای.