هوش مصنوعی: همیشه در دل من عشق او وجود داشت و از شوق دیدنش غوغایی برپا بود.

هوش مصنوعی: او مانند نوری در چشمانم است و جانم را به روشنی می‌آورد، چهره‌اش همچون ماه است و همیشه با بینایی و بصیرت خود مرا می‌نگرد.

هوش مصنوعی: در باغ، مانند بلبل، به زیبایی و خوبی تو همیشه واژه‌هایم به ستایش تو روان است.

هوش مصنوعی: در باغ خوشی، در کنار درختان سرو و شمشاد، همیشه قامت زیبا و خوش‌حرکت او نمایان بود.

هوش مصنوعی: دل بیچاره و غمزده‌ام به خاطر درد جدایی از معشوق همیشه در نزد عاشقان رسوا بوده است.

هوش مصنوعی: دل من به خاطر زیبایی‌های نگارش دچار اضطراب و آشفتگی شد، زیرا همیشه شیدای دو زلف همچون افعی بود.

هوش مصنوعی: از دوست همیشه با ظلم و سختی روبه‌رو هستم و هر بار فقط ناله و زاری ما باقی مانده است.

هوش مصنوعی: چشم‌های من مانند درخت سرو است و تو باید بر روی آب چشمه بنشینی، زیرا درخت سرو همیشه در بالاترین نقطه قرار دارد و به همین خاطر تو هم باید در مقام و جایگاه بلندی باشی.

هوش مصنوعی: در اینجا شاعر به یک درخت سرو اشاره می‌کند و می‌گوید که این درخت سرسبز و زیبا به خاطر عوامل و شرایط خاصی که از ما می‌آید، همیشه سرزنده و شاداب است. او از سرو می‌پرسد که چرا این چنینی است و به نوعی به ارتباط بین زیبایی طبیعی و تأثیرات اطرافش اشاره می‌کند.

هوش مصنوعی: صدای دلنشین و پاسخ‌های سروش به ما می‌گوید که به خاطر لطف او، ای دوست، قامت ما همیشه زیبا بوده است.

هوش مصنوعی: زلف‌های خود را به هم نریز؛ چون با این کار دل مردم را می‌شکنی و دل شکسته ما نیز همیشه در حال درد و رنج خواهد بود.