هوش مصنوعی: دل من به خاطر غم تو به دور جهان سرگردان شده است. من در این دنیا مانند چهره تو سرگردانم و احساس بی‌کسی می‌کنم.

هوش مصنوعی: حالا که خودت حال دل ما را نمی‌پرسی، چه فایده‌ای دارد که بخواهی حال او را بدانی، وقتی که حالش به خاطر زیبایی و پیچیدگی‌های تو به هم ریخته است؟

هوش مصنوعی: دوست عزیز، گفتی که در دوران جدایی صبر کن. ولی چگونه می‌توان صبر کرد، وقتی که تو، ای دیده، از من دوری؟

هوش مصنوعی: عزیزم، تو از غم و اندوهم باخبر نیستی؛ کسی که در شب‌های وصالت، جان خود را برای تو فدای کرده است.

هوش مصنوعی: اگر تو به ناز و لحن خود بر ما بخندیزی، هیچ ایرادی ندارد، چرا که من می‌توانم جای تو را در چشمانم قرار دهم.

هوش مصنوعی: ای باد صبا، از کنار من بگذر و به دلبر آرامم بگوی که حکایت درد دلم را نقل کند، همان‌طور که زمین را بوسیده‌ام.

هوش مصنوعی: نمی‌توانم به سر کوی تو بروم چون از رقیب می‌ترسم. چه باید کنم که حالا دیگر چیزی از تو پنهان نیست و دنیا این را می‌داند.