هوش مصنوعی: من همیشه نگران خم ابروی تو هستم و چشمانم به زیبایی چهره‌ات دوخته شده است.

هوش مصنوعی: اگر کسی از شیرینی لب‌های تو برخوردار نشود، دل افراد به چه چیزی وابسته خواهد بود؟ زلف خودت هم که فقط به خودت تعلق دارد.

هوش مصنوعی: تمام وجودم، از فکر و احساس و جانم، تنها به سمت تو متمرکز شده است و در دل و جانم به خاطر تو، به نوعی وابسته و متصل شده‌ام.

هوش مصنوعی: ای خدا! چه روز خوشی خواهد بود و چه لحظه زیبایی خواهد شد وقتی که به وصال تو برسم و از غم جدایی رهایی یابم.

هوش مصنوعی: قبل از اینکه به وصالت برسم، دلم در دل درد جدایی تو می‌سوزد و بی‌رحمانه در غم تو جانم خسته و پریشان است.

هوش مصنوعی: در باغ، گل از زیبایی‌اش ناله‌ای سر داد و به سرو گفت: تو چطور هستی؟ و من هم در این گل‌دسته‌ای.

هوش مصنوعی: سرو شنید که گل از زیبایی‌های خود سخن می‌گوید و می‌گوید تو تنها زیبا هستی، اما من هم بر سر درخت ایستاده‌ام و زیبایی‌ام را نشان می‌دهم.

هوش مصنوعی: اگر مهر و محبت تو بر چهره زیبا اثر بگذارد، نه از تو بویی خواهد ماند و نه رنگ تو به جا خواهد ماند.

هوش مصنوعی: من هیچ رنگ و بویی ندارم، بنابراین در این دنیا آزاد هستم و به همین خاطر همواره در کنار جویبار و در چمن آرامش دارم.