هوش مصنوعی: در برابر قامت زیبای تو، سرو بلند و راست ایستاده هم شرمنده است و هم به خاطر زیبایی‌ات کمک کرده که گل‌ها هم از خجالت در کنار تو، زبون شده و سر فرو می‌آورند.

هوش مصنوعی: قد او مانند درخت سرو راست و استوار است، سایه‌اش بر لب جوی بر سر ما افتاده و ما را در بر گرفته است.

هوش مصنوعی: عشق و محبت ما به تو همچون چهره‌ی ماه، امروز تازه نیست؛ این محبت از دیرباز وجود داشته و از عشق گیاهان دست‌نخورده نیست.

هوش مصنوعی: تو از ما بی‌خبر هستی و در عین حال ما به خاطر غم نبودن تو در حال گریه هستیم. تو چه می‌دانی که من چقدر در این شرایط دچار درد و اندوه شده‌ام؟

هوش مصنوعی: ای سرو خوش قامت، به داد دل ما برس، زیرا که از بلندی تو در چنگ مصیبت گرفتار شده‌ایم.

هوش مصنوعی: من به تو گفته بودم که غم عشق تو را پنهان نگه‌دارم، اما حالا چه کنم که راز دلم از چشمانم پیداست؟

هوش مصنوعی: لطفا به یاد من نیاورد که بی‌نظم و آشفته‌ام، زیرا این حالت من به خاطر تو و به خاطر عشق به توست.

هوش مصنوعی: وقتی چهره زیبا و دلنشین تو را دیدم، ای عزیز و محبوبم، از لب‌های گُلوگاه به ما شعله‌ای افتاد.