هوش مصنوعی: به او گفت: تلاش کن و از مردم بی‌مقدار فاصله بگیر و دور گرد پادشاهی نچرخ.

هوش مصنوعی: تا زمانی که من در کنارت نبودم، تو مثل روباه در حال حیرانی و بی‌قراری بودی و هیچ وقفه‌ای در روز و شب نداشتی.

هوش مصنوعی: هر روز با ترس و نگرانی گذرانده‌ای و شب‌ها از جایی که خوابیده‌ای، به راحتی برخاسته‌ای.

هوش مصنوعی: در غیاب تو، نه سال و نه ماه به خواب می‌گذرد، جز اینکه تنها به شکار و خواب در جنگل و کوهستان مشغولم.

هوش مصنوعی: اگر تو مرا هم بزرگ کرده بودی، چه گناهی داشتی در حالی که مانند گرگ جنگل را می‌دری؟

هوش مصنوعی: وقتی من سرم را بالا بردم و شانه‌هایم را محکم کردم، تو نیز به مقام و عظمت رسیدی و به شکوه شاه چین تبدیل شدی.

هوش مصنوعی: تو از جنگل و دشت و رودخانه آمده‌ای و اکنون در کنار خسرو چین نشسته‌ای.

هوش مصنوعی: من دوباره به جنگ پدرم رفتم و قدرت او را با طلا و نقره کاهش دادم.

هوش مصنوعی: تو به جایی رسیدی که دیگر به هیچ چیز احتیاجی نداری، اما من به خاطر تو، برادر خود را از دست دادم.

هوش مصنوعی: وقتی از کارهای پدربزرگم باخبر شدم، متوجه شدم که او از دایه‌ای که نیکو سرشت نیست، بهتر است.

هوش مصنوعی: در این ابیات، شاعر به شخصی اشاره می‌کند که به نوعی برای او همانند یک مادر بوده و او را بزرگ کرده است. این شخص را برای شاعر بسیار مهم و ارزشمند می‌داند، اما با این حال، مقام و موقعیت او را با یک پادشاه مقایسه نمی‌کند. به عبارتی دیگر، این فرد از نظر محبت و پرورش دادن، مهم و عزیز است، اما از جنبه‌ی قدرت و سلطنت به او نزدیک نیست.

هوش مصنوعی: اگر می‌خواهی پاداشی بگیری، ابتدا باید از نعمت‌های زیاد استفاده کنی. وقتی که از نداشتن و تنگدستی دور شدی، می‌توانی به ثروت و دارایی‌های خود برسید.

هوش مصنوعی: وقتی که نیواسب را در این میدان نبرد کشتم، به طور قطع از او سوار یا حامل نمی‌شود.