هوش مصنوعی: امشب در خواب، زیبایی را دیدم که در باغی بود همراه با میدان و آب.

هوش مصنوعی: من در میان شاهزاده نشسته‌ام و بر روی سرم تاجی از جواهرات زیبا می‌درخشد.

هوش مصنوعی: جهان به خاطر زیبایی و روشنی چهره‌ام، تحت کنترل و هدایت من است.

هوش مصنوعی: ناگهان، جمشید، پادشاه، بر اسبی در آسمان نشسته است.

هوش مصنوعی: تو به آن محفل وارد شدی و هر بار که به تاج من نگاه می‌کردی.

هوش مصنوعی: این بیت به این معناست که در عشق و ارتباطات، گاهی باید از خودگذشتگی کرد و به عشق و محبت اهمیت بیشتری داد، حتی اگر با مشکلاتی هم روبرو شویم. عشق واقعی نیازمند فداکاری و صبوری است.

هوش مصنوعی: جایی که شگفتی و عجایب وجود دارد، باید در برابر چالش‌ها و مشکلات زمانه از خود استقامت نشان دهیم و ناامید نشویم.

هوش مصنوعی: به من می‌گوید که از پشت سرم برمی‌خیزید و اسب از زمین بلند می‌شود.

هوش مصنوعی: نشستن و رفتن هر دو به یک اندازه اهمیت دارند؛ هر دو می‌توانند ما را به آسمان ها و آرزوهایمان نزدیک کنند.

هوش مصنوعی: من از دنیای مادی غایب شدم و در خواب به سر می‌برم. نمی‌دانم در این وضعیت چه اتفاقی خواهد افتاد.

هوش مصنوعی: در خواب عمیق، فرمان شاه را فراموش کرده و به پشت پای خود نگریست.

هوش مصنوعی: مردی که ذاتاً نیکو است، از آتش‌نشین می‌پرسد: چرا خواب مرا آزار داده‌است؟

هوش مصنوعی: من در زمانی که بر کار فرزندم توجه کردم، به دانشی دست یافتم.

هوش مصنوعی: می‌خواهم از تو گزارشی بگیرم، نه اینکه غصه‌ای بگویی. فقط آنچه را که می‌دانی، بدون کم و کاست بگو.

هوش مصنوعی: او به او گفت: ای شاه، دل خود را از این کار ناراحت نکن.

هوش مصنوعی: هیچ‌کس نمی‌تواند به این دنیای فانی امیدی داشته باشد، زیرا این منزل موقتی است و جاودانه نیست.

هوش مصنوعی: هر فردی که به این دنیای تاریک وارد می‌شود، باید روزی به جهانی دیگر برود.

هوش مصنوعی: در نهایت، در دنیای فانی هیچ چیز پا برجا نخواهد ماند و همگان، چه افراد معمولی و چه بزرگان، در برابر تقدیر الهی برابرند و سرنوشت همه یکسان است.

هوش مصنوعی: ای پادشاه، اگر در خواب باغی خوشبخت و زیبا دیدی، بدان که زندگی واقعی همین دنیا با تمام رنج‌ها و زحمت‌هایش است.

هوش مصنوعی: مردی باغی را ایجاد کرده که در آن گاه خوشحالی و گاه اندوه وجود دارد.

هوش مصنوعی: جمشید، شاهی که از آسمان فرود آمد، بر اسبی که مانند باد در حرکت بود، سوار شد.

هوش مصنوعی: وقتی که تاج از سر شاه برداشته شد، شادی به او دست داد و یکی جام شراب بر سرش قرار دادند.

هوش مصنوعی: ای شهریار، تاجی چون تاج فریدون بر سر داری و همواره از دانش و علم بسیاری بهره‌مند هستی.

هوش مصنوعی: جمشید شاه همه دانش و علم خود را به نام بلند خود بخشید و آن را با تخت و جایگاهش همراه کرد.

هوش مصنوعی: زمانی که شاه بر تخت جمشید نشسته بود، پیام الهی از جانب یزدان به او رسید و به آن مکان مقدس رسید.

هوش مصنوعی: وقتی پدرم این تاج را به تو داد، پسرم، بهتر است که یک مکان مناسب‌تر برای آن پیدا کنی.

هوش مصنوعی: باید به او اجازه دهی که از این جنگل خارج شود، زیرا تو به او این آموزش را داده‌ای.

هوش مصنوعی: به جایی بفرست که محکم و مقاوم است، تا از مشکلات و سختی‌های زندگی در امان باشی.

هوش مصنوعی: خوب است که پادشاه در خرد و دانش خود نگاهی به این شخصیت مشهور داشته باشد و او را به جایی رفیع برساند.

هوش مصنوعی: باید کسی باشد که در دیاری مشهور و معروف به عنوان یک محافظ دانا، روشن‌فکر و مهربان شناخته شود.

هوش مصنوعی: دل ما به خاطر پرده‌نشین ما از کار او چنین است که مانند این است که خداوند یار اوست.

هوش مصنوعی: از آسیب و خطرهایی که ضحاک به ما می‌زند نگران نیستیم، زیرا در نهایت همه‌چیز به زیر خاک برگشت خواهد کرد.

هوش مصنوعی: بی‌تردید، کدخدا مرده نبود چون فرزندش شایسته و لایق جای او را گرفته است.

هوش مصنوعی: دل پر از فکر و اندیشه‌ام، با خود می‌اندیشم که آن خواب که چنین است، حقیقتی در این احساس نهفته است.

هوش مصنوعی: به خاطر فریدون، او هر آن گاهی در جنگل به تفکر و اندیشیدن مشغول شد.