هوش مصنوعی: در روز دیگر، آتش‌نشان با شگفتی و ستایش از عظمت و کارکرد آتش، نزد پادشاه رفت و او را تحسین کرد.

هوش مصنوعی: او گفت: ای شاه دلیر، قلبم هرگز از تماشای تو سیر نشده است.

هوش مصنوعی: اما می‌ترسم از تغییرات و حوادثی که ممکن است در آینده پیش بیاید.

هوش مصنوعی: بی‌نام و نشان بمانیم تا جهان پایدار بماند در دستان این آدم‌ها.

هوش مصنوعی: یک پادشاه از نسل پاکی به وجود می‌آید و تمامی نام‌هایمان دوباره به خاک برمی‌گردد.

هوش مصنوعی: آتبین به شاه گفت: چرا من خودم را به این چاه عمیق انداختم؟

هوش مصنوعی: من در اینجا احساس امنیت می‌کنم و زندگی‌ام پر از شادی و لذت در هر دو زمان شب و روز است.

هوش مصنوعی: سایه‌ی تاج شاه به من نور می‌دهد و به هر کسی که به من نگاه کند، او را تحت تأثیر قرار می‌دهد.

هوش مصنوعی: بسیاری از افراد از همدیگر عذرخواهی می‌کنند و می‌توان گفت که در سخنانشان عذرخواهی به خوبی حس می‌شود.

هوش مصنوعی: به او گفت پرنده، ای جویای نام! بخت من به ناگهان روی برگردانید.

هوش مصنوعی: احساس من به گونه‌ای است که تا وقتی زنده هستم، هیچ چیزی نمی‌تواند مرا از تو جدا کند و همیشه تو را می‌بینم.

هوش مصنوعی: هیچ کسی از موبدان صحبت نمی‌کند، زیرا در این دنیا نمی‌دانیم چه مدت خواهیم ماند.

هوش مصنوعی: وقتی که اکنون چند چیز را به من ارائه کردی، نمی‌دانم چگونه به آن‌ها پاسخ دهم.

هوش مصنوعی: به شکلی رفتار کن که هنگام رفتنت، او هیچ حس و آگاهی از فقدانت نداشته باشد.

هوش مصنوعی: سپس آن سرنشین کشتی را صدا کرد که بر روی تنش فقط پوست باقی مانده بود.

هوش مصنوعی: وقتی از زردی و خشکی رنج می‌برم و به خاطر پیری احساس ناراحتی می‌کنم، مانند دو دالی شده‌ام که به هم پیوسته‌اند.

هوش مصنوعی: وقتی باد به درختان بید می‌وزد و آنها را تکان می‌دهد، دست و سرشان لرزان می‌شود، این حال نشان‌دهنده از دست دادن شادابی و نشاط بهاری است.

هوش مصنوعی: نه اراده‌ای داری و نه قدرتی، نه توانایی در دست و نه حرکتی در پا.

هوش مصنوعی: طیور نمی‌دانستند که آتش را چه می‌خوانند و بر هر دو دسته، یعنی هم روی زمین و هم برآسمان، درود و تحسین می‌فرستادند.

هوش مصنوعی: وقتی که او را نوازش کرد و به آرامش دعوت کرد، شاه به او گفت: ای پیر، تو بسیار سال خورده‌ای.

هوش مصنوعی: تو استاد شنا کردن در دریا هستی و برای اینکه به موفقیت برسی، باید از مشکلات و سختی‌ها عبور کنی.

هوش مصنوعی: گروهی از مردم ایران در اینجا هستند که هم از خود ما هستند و هم بر ما حکومت می‌کنند.

هوش مصنوعی: به ایران می‌روند تا دوباره به ملاقات هم برسند، اما راه طولانی و سختی در پیش دارند.

هوش مصنوعی: زیرا که نمی‌توان از راه چین عبور کرد، چون آنجا پر از لشکر دشمن است.

هوش مصنوعی: اگر می‌خواهی به هدفی برسی، باید سختی‌ها و مشکلات را تحمل کنی. زحمت و تلاش مقدمه‌ای برای دستیابی به موفقیت و ثروت است.

هوش مصنوعی: اگر این مردم را به کوه برسانی، هر کس در مورد تو شکایت خواهد کرد و بر نیکی‌ات می‌افزاید.

هوش مصنوعی: اگر تو به دریا بروی، مقام و مرتبه‌ات بالا خواهد بود و ثروت و دارایی‌ات نیز به اندازه‌ کافی خواهد بود.

هوش مصنوعی: پیر خردمند و باتجربه که در زندگی چیزهای زیادی دیده است، به سوال مرزبان پاسخ می‌دهد.

هوش مصنوعی: من به سن سیصد سال رسیدم و هیچ خونی در بدنم باقی نمانده است.

هوش مصنوعی: توانایی و دانش از من دور شده‌اند، پس چگونه می‌توانم راه خود را پیدا کنم؟

هوش مصنوعی: با دانش می‌توان به درستی مسیر را پیدا کرد، اما اگر کسی دانش خود را از دست بدهد، راه را گم می‌کند.

هوش مصنوعی: هرچند که پیری و فقر به سراغ آدمی می‌آید، اما هیچ چیزی بدتر از ناپاکی و ناپسندی در این دنیا نیست.

هوش مصنوعی: از هر دو طرف به من آسیب رسیده است؛ نه از نظر پناه، نه از نظر قدرت و نه از نظر ثروت.

هوش مصنوعی: این بیت به زیبایی و جذابیت چهار دختر اشاره دارد، که به شوهران خود رسیده‌اند و به نورانیت و زیبایی ماه و عطر عنبر شبیه هستند.

هوش مصنوعی: ای پادشاه دانا، از فقیران غافل مشو، زیرا هیچ‌کس به آنان توجه نمی‌کند.

هوش مصنوعی: اگر پادشاه غم و اندوه را از زندگی‌ام برطرف کند و به درمان دردهایم بپردازد، در این صورت آرامش و خوشحالی را تجربه می‌کنم.

هوش مصنوعی: من از ساختن جهیزیه برای آن دختران نمی‌ترسم، نه از دلهره‌ای که ممکن است در روز قیامت وجود داشته باشد.

هوش مصنوعی: من از این آب بی‌پایه می‌خواهم به گندم زاری بزنم که در آن تازه و تازه‌تر بروم و به سمت دریا بروم.

هوش مصنوعی: غم و رنج دختر باعث می‌شود که او به دیگران نشان دهد که زندگی چقدر سخت و بی‌ارزش است.

هوش مصنوعی: سال‌های زیادی گذشته است و من هنوز نتوانسته‌ام آن راهی را که باید بروم، ببینم و درک کنم چه طور باید به آن دست یابم.

هوش مصنوعی: ولی به کمک نیروی خداوند و با قدرت پادشاه، بدون ترس و نگرانی.

هوش مصنوعی: من ایرانیان را به خشکی می‌برم و از دریای زنگاری عبور می‌کنم.

هوش مصنوعی: پرندگان خندیدند و گفتند: "این مرد را چه باک!" چرا که در پیری هیچ‌کس این توانایی را ندارد.

هوش مصنوعی: به او گفت: «اقدام کن و ناراحت نباش، چون ما دختران را به خوبی پرورش می‌دهیم و به آنها کمک می‌کنیم.»

هوش مصنوعی: به دستور او، ساز و سامان عروسی را آماده کردند و برای آن دختران جهاز و وسایل ضروری فراهم کردند.

هوش مصنوعی: هنگامی که نور ماه بر سر او تابید، تعداد بسیار زیادی از خواهان و علاقه‌مندان در مقابلش جمع شدند.

هوش مصنوعی: اگر دختری داشتی، هر مرد بزرگی او را می‌برد و اگر دختری دیگر هم داشتی، او را نیز می‌گرفتند.

هوش مصنوعی: انسانی باتجربه و دنیادیده، به راحتی و بدون زحمت به موفقیت و ثروت می‌رسد، گویی که رسیدن به این ثروت برایش دشواری نداشته است.

هوش مصنوعی: در خانه‌ام افراد درستی حضور دارند و اینجا همیشه کارها به درستی انجام می‌شود.

هوش مصنوعی: این بیت به نوعی دلیلی برای حسرت یا افسوس در زندگی اشاره دارد. ممکن است به احساساتی همچون خاطره‌گویی یا دلتنگی برای زمان‌های گذشته اشاره کند، یا بیانگر آرزوهای برآورده‌نشده باشد. در واقع، شعری‌ست که تضاد بین حال و گذشته را به تصویر می‌کشد و نشان می‌دهد که چگونه زمان ممکن است بر احساسات و شرایط فرد تأثیر بگذارد.

هوش مصنوعی: پس از آن، کشتی را به زیبایی و استحکام آماده کن، به گونه‌ای که هر چهار سمتش مانند یک حصار محکم بسته شده باشد.

هوش مصنوعی: سه کشتی بار از خوراکی‌ها را پر کرد، و کشتی چهارم را با درهم و دینار پر کرد.

هوش مصنوعی: در پرتو رحمت الهی، هر آنچه که بود به او داده شد و بر احساس محبت او افزوده گردید.

هوش مصنوعی: بار را بر شتران گذاشتند و به سمت دریا منتقل کردند.