هوش مصنوعی: شنیدم که یک کارفرما با احساس تکبر و خودبینی به کارگرش نگریست.

هوش مصنوعی: کارگر از رفتار او ناراحت شد، چون آن نگاه را بسیار سطحی و پیش پا افتاده می‌دانست.

هوش مصنوعی: گفت: ای گنج، اگر این نیکی تو از کجا نشأت می‌گیرد، چرا باید رنج را با رنجی که می‌دهی عوض کنی؟

هوش مصنوعی: من از آن درد و سختی آزاد شدم که دیگر هرگز چهره‌ی خودخواهی و تظاهر را نبینم.

هوش مصنوعی: تو از من چیزی می‌خواهی و من از تو چیزی می‌طلبم، اما این درخواست‌ها چه فایده‌ای برای ما دارد؟ باید بدون هیچ مشقتی به یکدیگر کمک کنیم.

هوش مصنوعی: تو به من نمایان می‌کنی که نور چشمانم چقدر درخشان و تابناک است.

هوش مصنوعی: من فرزند این خورشید درخشان هستم و مانند گلی در بالای سرم پدرم را دارم.

هوش مصنوعی: چشم روشنت همیشه باز باشد تا بتوانی قدرت و توانایی پسر را ببینی.

هوش مصنوعی: اگر زنی بیل را مانند من در این زمین به دست بگیرد، با دو دستش کمرش را خم می‌کند.

هوش مصنوعی: در این باغ، درختی از تلاش می‌کارم تا بی‌هیچ زحمتی میوه‌اش را بچینم.

هوش مصنوعی: نمی‌خواهم مثل شراب بواسطه ذلت و توهین، با رضایت قلبی، زجر و درد درونم را تحمل کنم.

هوش مصنوعی: این بیت بیانگر این است که قدرت و ثروت هیچ‌کدام دائمی نیستند و نمی‌توان به آن‌ها تکیه کرد. در اینجا، شاعر اشاره می‌کند که در دنیای پر از عجیب و غریب، این دو (زور و زر) چه جایگاهی دارند و اشاره‌اش به بی‌ارزش بودن این امور در برابر عظمت و قدرتی بالاتر است.

هوش مصنوعی: می‌خواهم از سرم جواهر بریزم و از آن زمین، پاداشِ هنرت را بگیرم.

هوش مصنوعی: این متن بیانگر این است که نه تنها یادداشت‌ها و نوشته‌ها باقی نمی‌مانند، بلکه ارزش‌هایی که به دیگران داده‌ایم نیز از بین می‌روند. در واقع، همه چیز به فراموشی سپرده می‌شود و ما چیزی از آنچه را که به دیگران داده‌ایم، نخواهیم داشت.

هوش مصنوعی: وقتی چیزی به کسی به صورت رایگان داده نمی‌شود، چه جای غرور و خود بزرگ‌بینی برای صاحبان ثروت وجود دارد؟

هوش مصنوعی: چرا مردم در هنگام نیاز به یکدیگر، از هم توقع و خواهش دارند؟