هوش مصنوعی: نامه‌ات به دستم رسید، وحیدا. از رسیدن آن، این جان ناتوان خوشحال و شاد شدم.

هوش مصنوعی: از گفته‌هایت در مورد خودت خوشحالم، مثل خوشحالی یک باغ از باران خیرخواهانه ابرها.

هوش مصنوعی: من تنها به خاطر خودم خوشحال نیستم، بلکه خوشحالم که این خوشحالی به دیگران نیز هدیه شود.

هوش مصنوعی: تو بهترین فضایل را داری و مادر خوبی‌ها هستی، و دل ابوالفرج و ابن خُلقان به وجود تو شاد است.

هوش مصنوعی: دنیا به ما اجازه نمی‌دهد که به این قیل و قال‌ها بپردازیم. اگر در غم و اندوهی، نگران نباش که اگر نیستی، باید به زندگی خوش‌بین باشی.

هوش مصنوعی: هر کسی که مانند ما دلتنگ است، فکر نکن که در این دنیا کسی پیدا می‌شود که خوشحال باشد.

هوش مصنوعی: اگر از دل‌تنگی و رنج من باخبر باشی، حتماً دردی که خودت در دل داری را فراموش خواهی کرد و خوشحال می‌شوی.

هوش مصنوعی: من از درون خود ناراضی‌ام، اما مردم از این شعر من خوشحالند.

هوش مصنوعی: انسانی که به زندگی سخت و دشوار این جهان توجه دارد، در حالی که بر دردها و مشکلاتش غلبه کرده، به نظر می‌رسد که در برابر چالش‌ها و مصیبت‌ها با رضایت و خرسندی ایستاده است.

هوش مصنوعی: در دورانی که ما زندگی می‌کنیم، اکثر مردم بی‌مهارت هستند و فقط چند نفر با هنرانند. در این شرایط، چگونه ممکن است فقط دو هنرمند در میان آن‌ها خوشحال باشند؟

هوش مصنوعی: قدرت‌مندان از ناتوانی و ضعیف بودن اهل دل خوشحالند، درست مانند اینکه دزد از ضعیف شدن کاروان خوشحال می‌شود.

هوش مصنوعی: اگر من از دیدن دوستانم خسته شوم، به راحتی می‌توان به جای من باقی بمانند و دوستان خرسند را در کنار خود داشته باشند.