هوش مصنوعی: حضرت شوریده، استاد بزرگ سخن و شاعری است که درک و آگاهی‌ای عمیق از همه مسائل دارد و می‌داند که چگونه هر چیز را بهتر از سایرین توصیف کند.

هوش مصنوعی: اگر باد صبا از دیار پارس بگذرد، شعر من را به او نشان می‌دهد و او آن را در نظر می‌گذارد.

هوش مصنوعی: من نمی‌دانم در کجا باید بروم، اما جاذبه‌ی زیبایی‌های شیراز مرا به سمت خود می‌کشاند.

هوش مصنوعی: سرای دل دیوانگان و آرامگاه سعدی در شهری دیگر قرار دارد و هیچ همسری نمی‌تواند جایگزین او شود.

هوش مصنوعی: باز هم از این جایگاه زیبا و دلربا تا کجا سرنوشت و زمان مرا به پیش خواهند راند.

هوش مصنوعی: من به جایی می‌روم که تقدیر بخواهد و به مسیری می‌روم که سرنوشت برایم رقم زده باشد.

هوش مصنوعی: من فقط همین را می‌گویم که خوشحالم هر کسی که در شیراز با زیبایی خود دل را در بر گیرد.

هوش مصنوعی: در آن لحظه که به یاد من بیفتد، از دور بوسه‌ای چند تا به جای من می‌گیرد.

هوش مصنوعی: او می‌گوید که جایگاه عظمت خالی است و سپس لذت آن بوسه را به من منتقل می‌کند.

هوش مصنوعی: پس از مرگ من، در میان مردم شیراز، این سخن از من به یادگار بماند.