هوش مصنوعی: مدتی است که محبوبم از من دور است و این دوری، غم و اندوه مرا بیشتر کرده است.

هوش مصنوعی: وقتی که او مرا ببیند، عشق و اشتیاقش به من بیشتر می‌شود و من از او دور می‌شوم.

هوش مصنوعی: البته که تجربه نشان می‌دهد در هر زمینه‌ای افرادی هستند که به شدت با اشتیاق و علاقه خواهان ورود به آن موضوع‌اند، اما در عین حال، ممکن است که به دلیل آن اشتیاق، حسرت و دوری از آنچه که می‌خواهند را نیز احساس کنند.

هوش مصنوعی: ای زیبای دلربا که در بین زیباروها با پرچم و سلاحی قهرمانانه ایستاده‌ای.

هوش مصنوعی: در جایی که زیبایی تو حضور دارد، روز و شب به مانند مهر و ماه با کار کردن برای تو می‌آیند.

هوش مصنوعی: آزادی من به عقل نمی‌رسد تا زمانی که تو در زندگی‌ام هستی و تحت سیطره‌ام قرار داری.

هوش مصنوعی: هرکسی که زیبایی و دلربایی نداشته باشد، نمی‌تواند بر روی خود دست بگذارد و خود را گم کند. نرگس، به معنای انسان یا چیزی خوب و زیبا، نمی‌تواند به خاطر تو به خود عشق ورزد و شور و شوقی پیدا کند.

هوش مصنوعی: این بیت به احساس درد و ناامیدی اشاره دارد که ناشی از بی‌محبتی و دوری محبوب است. مژگان محبوب به‌طور مکرر بر دل شاکی زده و زخم‌هایی به‌وجود آورده‌اند. در این شرایط، شاعر امیدوار است که روزی بتواند محبوب خود را دوباره بیابد و از تنهایی و جدایی رهایی یابد.

هوش مصنوعی: چشم من مانند توری از عنکبوت شده است و در آن تصویری به وجود آمده که شبیه پرده‌ای است که زنبور روی آن می‌نشیند.

هوش مصنوعی: من شاعری کم‌زور و فقیر هستم و تو جنگجوی نیرومند و شجاعی از سرزمین ترک‌ها.

هوش مصنوعی: اگر به من توجه کنی، سپاسگزارم و اگر هم از من دوری کنی، برایت عذر می‌خواهم.

هوش مصنوعی: اگر می‌خواهی می‌توانی به من محبت کنی و اگر نه، آزاد هستی که هر طور که می‌خواهی رفتار کنی.

هوش مصنوعی: اگر بخواهم تو را ببینم، باید با احتیاط از کوری دوری کنم.

هوش مصنوعی: اگر مال و مقام و قدرت من نیست، این بی‌هویتی دلیل نفرت من است.

هوش مصنوعی: هرگاه تو در کنار منی، همه چیز با من از شکوه و عظمت پر می‌شود؛ تو ثروتی و نیرویی.

هوش مصنوعی: تو درخشندگی و زیبایی همچون ماه، و در مقام و منزلت برتر از همه. تو لایق احترام و محبت هستی، و همچون یک دختر بهشتی می‌درخشی.

هوش مصنوعی: بر روی خاک و گل‌های خانۀ من قدم بگذار تا روزگار سخت تیموری از سرم بگذرد.

هوش مصنوعی: از کوزه‌ی سفالی من آب بنوش تا آب کاسه‌ی فغفوری را بگیری.

هوش مصنوعی: از تصویر چهره‌ات، دل من به‌سان آینه‌ای محسور شده است و با این حال، به‌مانند آینه‌ای شفاف و روشن، به تو وابسته‌ام.

هوش مصنوعی: با آرامش بنشین، زیرا نشستن تو در این دنیا بهتر از آن است که فقط از نعمت‌ها استفاده کنی و بهشت را برای خودت بسازی.

هوش مصنوعی: در زندگی ساده‌ام، می‌بینم که چه چیزهایی می‌توانند به من شادی و روشنی ببخشند.

هوش مصنوعی: اگر آلودگی و کثیفی او را نبینی، بدان که نشانه‌های عیب و نقص در او به وضوح نمایان است.

هوش مصنوعی: در سادگی، شیرینی‌ها و زیبایی‌های زیادی نهفته است؛ چرا که این زیبایی‌ها بیشتر از ظواهر و شکل‌ها هستند.

هوش مصنوعی: نه دروغی در او وجود دارد و نه زشت‌خویی، نه حرص و طمع و نه گمراهی و فریب.

هوش مصنوعی: ما بلبلانی هستیم که دلمان پاک و بی‌غش است، پس در ما به دنبال شهوات زودگذر و پلید نگرد.

هوش مصنوعی: در خرابی من، آرامشی را همچون گنج به من بده و مقام گنج‌داری را به من ببخش.

هوش مصنوعی: من چهره‌ام را پنهان کرده‌ام تا از چشم دیگران دور بمانم و به آرامی از لذت‌هایم بهره‌مند شوم.

هوش مصنوعی: شما همواره در نوشته‌ها و دفترهای من وجود داری و اشعار من را بوی می‌دهی، همان‌طور که عطر چهره‌ات احساساتی را به وجود می‌آورد.

هوش مصنوعی: من در خیال تو غرق شده‌ام و داستان‌های افسانه‌ای سرزمین‌های کلده و آشور را برای تو روایت می‌کنم.

هوش مصنوعی: من می‌توانم از تاریخ‌هایی بگویم که به شیرینی لب‌هایت هستند، و این اطلاعات را از سرزمین‌های دور چون سیبری و منچوری روایت کنم.

هوش مصنوعی: از چشمان خود به شب تیره، ویژگی‌های عشق، پیری و رنج را می‌بینم.

هوش مصنوعی: من هم به شدت جان تو را دوست دارم و هم ادیب نیشابوری را.

هوش مصنوعی: عاشقانی مثل من که به عشق تو دچار شوند، پیدا نخواهند شد، ای که به لحاظ شهرت و محبوبیت همانند خورشیدی.