هوش مصنوعی: من اشک‌های خود را که مانند مروارید از چشمانم ریخته، در پای مقبره‌ی بزرگ‌ترین شخصیت‌ها نثار کرده‌ام.

هوش مصنوعی: به نظر می‌رسد که این نوع نثر و نوشته به خاطر زیبایی و لطافت خاصی که دارد، به آن اهمیت زیادی داده شده و مانند جواهر در چشم‌ها می‌درخشد.

هوش مصنوعی: اگر امروز چشمانت به من توجه نکند، چه دلیلی دارم که از تو درخواست یاری کنم، ای دوست، در حالی‌که دستم خالی است؟

هوش مصنوعی: شما همچنان در قلب ما جا دارید، حتی اگر تصویر ظاهری‌تان را از ما گرفته باشید.

هوش مصنوعی: تو آن‌قدر از ما دور شده‌ای که هیچ پرنده‌ای نمی‌تواند این‌چنین پرواز بلند و تیز را نشان بدهد.

هوش مصنوعی: مرگ تو مرا به حالتی اندوهناک و خمیده درآورد. سر خود را بلند کن و به قامت زیبا و همچون هلالت نگاهی بینداز.

هوش مصنوعی: تو هستی که در مسیر یادگیری، آسان به حساب آوردی سختی‌های جسمی را در مقابل دردسرهای ذهنی.

هوش مصنوعی: تو کسی هستی که با وجود بلندی همتت، کارهای بزرگ و ارجمند به نظر تو آسان و بی‌اهمیت جلوه می‌کنند.

هوش مصنوعی: تو در زمینه تربیت بسیار تلاش کردی و با جان و دل، سختی‌ها و رنج‌های آن را به جان خریدی.

هوش مصنوعی: تو دو مدرسه برای دختران ساختی بدون اینکه نیازی به درخواست یا خواهش از مردم داشته باشی.

هوش مصنوعی: تو را نمی‌توان با سایر زنان مقایسه کرد، مانند این که طلا را با ماسه‌ی سفالی بسنجیم.

هوش مصنوعی: چه آتش شد که ناگهان خود را نمایان کرد و دل کسانی را که در این سرزمین بودند، سوزاند؟

هوش مصنوعی: مدتی نیست که از خیال تو آسوده‌ام، جز اینکه در خواب بتوانم لحظه‌ای آزاد بودن را تصور کنم.