هوش مصنوعی: دیدم و خواستم فراموشش کنم، اما دلم که پر از عشق و دلتنگی بود، نگذاشت این کار را بکنم.

هوش مصنوعی: این منطق وجود ندارد که من به وجود خودم که قابل درک است، شک کنم به خاطر این سخنان بی‌پایه و اساس.

هوش مصنوعی: من با پسری از مشهد درگیر شده‌ام که نمی‌توانم از او دست بکشم.

هوش مصنوعی: تا روزی که او از خانه به بازار برود، من صبح تا شب خانه را به بازار تبدیل می‌کنم.

هوش مصنوعی: از دور چیزی را می‌بینم که باعث می‌شود بدنم بلرزد. برای اینکه از سستی اعصابم جلوگیری کنم، به دیوار تکیه می‌زنم.

هوش مصنوعی: در آن وضعیت اگر انگشت من را هم قطع کنند، از درد و اندوهم خبر ندارم و صدایی از من درنمی‌آید.

هوش مصنوعی: اگر سگی درنده به من حمله کند، در آن لحظه قدرتی ندارم که بتوانم از پسِ آن برآیم و فرار کنم.

هوش مصنوعی: اگر همه گناهانم با یک طلب بخشش بخشیده شوند، قدرت بیان آن کلمات را ندارم که از دل بخواهم بخشیده شوم.

هوش مصنوعی: اگر کسی به غم‌زده‌ای درباره‌ی حال و هوا و درون من بگوید، مطمئناً می‌توانم همه‌ی رازهایم را برای او فاش کنم.

هوش مصنوعی: من در وضعیتی سخت و دشوار به سر می‌برم و نمی‌توانم با خودم به درستی صحبت کنم یا احساساتم را بیان کنم.

هوش مصنوعی: شاعری پیدا نمی‌شود که به شعر علاقه‌مند باشد و عشق و احساسش به شعر، او را شاد و درگیر کند.

هوش مصنوعی: نه منجم هستم که با شرم و حیا کنار بروم و در برابر نور خورشید، صحبت از زیبایی‌ها و روشنایی‌های دیگر کنم.

هوش مصنوعی: اگر کیمیاگری نبود که به خاطر سرگرمی خود، درباره خورشید و ماه و سیارات ثابت و سیار صحبت کند، من هم نمی‌توانستم به این موضوعات بپردازم.

هوش مصنوعی: این فرد جدیدی که با آن روبرو شدم، خیلی قوی و نیرومند است. نمی‌دانم چطور با او مواجه شوم و چه کار کنم.

هوش مصنوعی: گاهی اوقات آنقدر مجذوبش می‌شوم که به دنبالش می‌روم و ساعت‌ها به تماشای قامت و حرکاتش می‌نشینم.

هوش مصنوعی: با آرامش می‌گویم که جانم فدای تو شود تا بپرسم چه می‌گفتی و سپس انکار کنم.

هوش مصنوعی: چاره‌ای جز این ندارم که در آن موقع انکار کنم. اگر بیشتر از این اصرار کنم، باید به آژان بگویم.

هوش مصنوعی: اگر کسی به من آسیب بزند و بر شکمم لگدی بزند، چه کار می‌توانم بکنم؟ دل دردها و احساسات خود را به چه کسی بگویم؟

هوش مصنوعی: اگر طوفان و سیل بیفتد و من از بلندی به پایین بیفتم، از خودم در آن وضعیت یک نمایش برای تماشاگران می‌سازم.

هوش مصنوعی: اگر کسی با دستانش به من حمله کند، بر من عیبی نخواهد بود و من با شجاعت می‌ایستم و در مقابلش مقاوم می‌شوم.

هوش مصنوعی: اگر ماجرای این حادثه را در روزنامه ها منتشر کنند، نام خود را در هر جایی به نادانی و سادگی معروف می‌کنم.

هوش مصنوعی: اگر نخست‌وزیر این داستان من را بشنود، بعد چطور می‌توانم با او ملاقات کنم؟

هوش مصنوعی: اگر یکی از وزرا مرا ببیند و لبخند بزند، این کنایه را چگونه بر خودم سهل بگیرم؟

هوش مصنوعی: من از قدرت و مقام به اندازه‌ای بی‌نیاز هستم که باید دستم را از آن‌ها کوتاه کنم و به طور کامل از این مقام‌ها کناره‌گیری کنم.

هوش مصنوعی: من از خانواده‌ی پادشاهان هستم و نمی‌توانم با پسری که بی‌توجه و سرگردان است رابطه‌ی خوبی برقرار کنم.

هوش مصنوعی: این به این معناست که شخصیت محترم و بزرگوار، به من می‌گوید که برای حفظ این جایگاه و مقام خود، باید تلاش و کوشش زیادی داشته باشم.

هوش مصنوعی: من را هنرمندان به عنوان فردی از اهل ادب می‌شناسند، اما آیا باید خودم را در نظر اهل ادب خوار کنم؟

هوش مصنوعی: از آنجا که من به نسل قاجار تعلق دارم، باید به زیبا رو بودن و خوشرویی از آن نسل اهمیت بدهم.

هوش مصنوعی: پسر شاه شایسته من و عشق من است و لایق نیست که من او را رها کنم.

هوش مصنوعی: بین خانه‌ی او و خانه‌ی من فاصله زیادی وجود دارد، اما می‌خواهم به فکر همسایه‌ای باشم که دیوار به دیوار من است.

هوش مصنوعی: من که نویسنده و اهل علم هستم، چرا باید با پسری کم‌ارزش و بی‌شرم ارتباط برقرار کنم؟

هوش مصنوعی: او همه دلخوشی‌هایش را در میخانه به دست می‌آورد، اما من چگونه می‌توانم دلخوشی‌هایم را در چنین مکانی پیدا کنم؟

هوش مصنوعی: در کافه‌ای نشسته‌ام و با او چای می‌نوشم، سپس در رستورانی ناهار می‌خوریم.

هوش مصنوعی: من با زنان در کوچه و بازار به رفتار و گفت‌وگو مشغول می‌شوم و حرف‌ها و داستان‌های خود را به زبان می‌آورم، تا همه از آن مطلع شوند و درباره‌اش صحبت کنند.

هوش مصنوعی: در هر جمع و معرکه‌ای حضور می‌یابم و همچون یک گردنده در دنیای وحشی، از جانوران مختلفی مانند قوچ، کَره، خرس، بز و مار عبور می‌کنم.

هوش مصنوعی: می‌خواهم چپق و کیسه‌ام را در جیب بگذارم و به سیگار کشیدن روی بیاورم و از این عادت قدیمی خودم دست بکشم.

هوش مصنوعی: اگرچه در پنج زبان به عنوان کسی که به خوبی سخن می‌گوید علی را می‌شناسند، اما من به خاطر سمت و جایگاهش، روش گفتارم را تغییر می‌دهم.

هوش مصنوعی: اگر سبزه‌ای پشت لبش روییده نشده، می‌گویم همان‌طور که سبیلش جفت و کنار هم است و به دروغ‌های خودم هم اصرار می‌کنم.

هوش مصنوعی: من می‌خواهم آبرویم را فدای عشق و دلشکستگی‌ام کنم تا بتوانم برای یک لحظه هم که شده، در زندگی‌ام تغییر و زیبا‌سازی ایجاد کنم.

هوش مصنوعی: عاشقی یک کار پنهانی و بی‌نظمی است که نمی‌توان برای آن نظم و ترتیبی درست کرد. من وقتی درگیر این عشق هستم، نمی‌توانم به سامان و آرامش برسم.

هوش مصنوعی: دوستی و همراهی با شخصی که نادرست و بی‌شرم است، برای من شرم‌آور است. من فقط ادعای آتش و عذاب را دارم و نه شرم و ننگ.

هوش مصنوعی: عاشق شدن و عاشق بچه‌ی دیگران بودن، اصلاً چه نیازی دارد؟ چرا باید بدون هیچ دلیلی خودم را اذیت کنم؟

هوش مصنوعی: اگر چشم او شبیه نرگس‌های زیبا و خاص باشد، چرا باید خودم را به خاطر دل‌مشغولی‌هایش بیمار کنم؟

هوش مصنوعی: اگر او موی سیاهی و چهره سفیدی دارد، چرا من باید روز خود را از اندوه شب تاریک بسازم؟

هوش مصنوعی: چقدر الکی حرف زدم و خودم را مهم جلوه دادم! الان باید به فکر این باشم که چه طور پسر مشدی طرار را راضی کنم.

هوش مصنوعی: عشق مانند شیری قوی و خطرناک است، و اگر بخواهم با این شیر قوی و خونخوار درگیر شوم، اشتباه بزرگی کرده‌ام.

هوش مصنوعی: کار سختی وجود دارد، اما من باید راهی برای آسان کردن این کار دشوار پیدا کنم.

هوش مصنوعی: اگر مشکل و مسئله‌ای برطرف شود به کمک جادو و سحر، سال‌ها در خدمت جادوگر و سحرگر خواهم بود.

هوش مصنوعی: او دوستانی ندارد که بتوان از آن‌ها چشم‌پوشی کرد و من هم آنقدر ضعیف نیستم که از خشم و غضب او بترسم.

هوش مصنوعی: اگر می‌خواهم کارهایم بر وفق مراد من پیش برود، باید به خواسته‌ها و آرزوهای او نیز توجه کنم و مطابق با دلخواه او عمل نمایم.

هوش مصنوعی: من، مشدی، نسبت به بدن و رفتار خودم به یاد می‌آورم که چطور باید آرام و با وقار باشم. اما به جای آن، غرق در افکار و نگرانی‌ها می‌شوم و اجازه می‌دهم زندگیم نامرتب و آشفته شود.

هوش مصنوعی: برای شادی و خرمی، من از مخمل و فرش فوری، زین و پالانی آماده می‌سازم و پرواز می‌کنم.

هوش مصنوعی: می‌خواستم با رنگ‌های مختلف مثل سفید، سیاه، زرد، بنفش و قرمز برای گل و گردن او زینت‌های زیادی بیافرینم.

هوش مصنوعی: من برای زیبایی، دو یا سه بار دُم و یالش را رنگ می‌زنم و به شکلی زیبا و جذاب درمی‌آورم.

هوش مصنوعی: در عصرها باید الگو و ظاهر خود را تغییر دهم تا با آن معشوق فریبنده هماهنگ شوم.

هوش مصنوعی: من می‌خواهم که از پوست نازک و لطیف، کلاهی برای خود بسازم، همانطور که مشدی‌ها با هنر و دقت کار می‌کنند. سپس با استفاده از شال و پارچه ابریشمی، دستاری زیبا و شیک برای خود تهیه کنم.

هوش مصنوعی: من از آن سلطنت‌ها و ریاست‌های راستین فاصله می‌گیرم و سعی می‌کنم خود را در برابر مشکلات و موانع زندگی مقاوم و پایدار نگه‌دارم.

هوش مصنوعی: فرض کن که تسبیحی بلند از مرجان در دستم دارم و منگوله‌ای از ابریشم طلایی به آن وصل کرده‌ام.

هوش مصنوعی: می‌خواهم یک عبای نو و باکیفیت بوشهری روی دوش خود بیندازم که آستر آن از پارچه‌ای تافته یا مخمل گلدار باشد.

هوش مصنوعی: می‌خواهم کیسه‌ام را از ثروت و مقام پر کنم و به جای اینکه خاک دامن گیرم، به طلبکاران چیزی بدهم.

هوش مصنوعی: وقتی که محبوبم به سوی کاخ پادشاه می‌رود، من هم تمام روز همین کار را می‌کنم.

هوش مصنوعی: به آن مکان می‌روم، اما نه از راه معمولی. باید از مسیرهای نامعلوم عبور کنم تا کارم را از دید دیگران پنهان کنم.

هوش مصنوعی: زمانی که به نزد او برسم، می‌توانم وسایل و ابزار خود را در کنار او قرار دهم و خود را به شکلی با او نزدیک کنم تا به محبوبم، توجهی نشان دهم.

هوش مصنوعی: در ابتدای کار، به او هیچ توجهی نمی‌کنم و تمام فعالیت‌هایم را بر اساس روش‌ها و اصول مشخص انجام می‌دهم.

هوش مصنوعی: روی یک پا نشسته‌ام و با صدای بلندی قهوه‌چی را به سمت خودم فرا می‌خوانم.

هوش مصنوعی: می‌خواهم نوشیدنی‌ها و دسرهایی مانند شربت، بستنی، قهوه و چای را تجربه کنم، حتی اگر به آنها علاقه‌مند نباشم، اما باز هم برای هر چهار گزینه درخواست می‌کنم.

هوش مصنوعی: مدتی نمی‌خواهم با او هیچ‌گونه تعارفی داشته باشم و اگر هم کاری کنم، به‌صورت ساده و بی‌تکلف انجام می‌دهم.

هوش مصنوعی: زمانی که برای برخاستن آماده می‌شوم، از جیبم کیسه‌ای بیرون می‌آورم و هر آنچه که در ته کیسه است، به سمت پایین می‌ریزم.

هوش مصنوعی: من اشرفی‌ها را در نظر او می‌شمارم و بعد از آن مقداری از آنها را به قهوه‌چی می‌بخشم.

هوش مصنوعی: من از تو نمی‌پرسم که چه چیزی به من دادی و به چه قیمتی، فقط برای صرف نظر کردن از دو درهمی که دارم، دو دینار می‌دهم.

هوش مصنوعی: من می‌خواهم که خر را به زیر اندازم و بنشینم و به سوی شهر بروم. این کار را یک یا دو روز تکرار کنم.

هوش مصنوعی: اگر پسر مشدی ما بخواهد درباره یک موضوع صحبت کند، من هم نقشه‌ای چنان می‌ریزم که مانند انسان‌های فریبنده عمل کنم.

هوش مصنوعی: روزی افسار الاغم را به درختی می‌بندم و قیدش را به گونه‌ای نرم و سست قرار می‌دهم که به راحتی بتواند آزاد شود.

هوش مصنوعی: من را بر مرکب خود بکش، و من بر مرکب تو ستم‌ها را به نمایش می‌گذارم، آیا تو از آنچه که می‌شنوی آگاه هستی؟

هوش مصنوعی: دو خر که به هم برخورد کرده‌اند، من به عنوان میانجی وارد عمل می‌شوم تا مشکلات آخور و رهبری را حل کنم.

هوش مصنوعی: می‌خواهم چند لگد به خر خود بزنم تا ببینم او را چقدر ناز و نوازش می‌کنم.

هوش مصنوعی: آخر کار وقتی که کار به تنهایی پیش نمی‌رود، دیگران را از موضوع مطلع خواهم کرد تا از آن آگاه شوند.

هوش مصنوعی: من به همین روش می‌خواهم که بین خودم و آن پسر خوب، پایه‌ای برای گفتگو و دوستی بسازم.

هوش مصنوعی: اگر آن دلربا از من بپرسد که این خواب سنگین و سنگین‌دلانه تو چیست، با کمال میل تقدیمش می‌کنم و اصرار دارم که آن را بگیرد.

هوش مصنوعی: بعد از آن که چای بیاورند، من هم از روی ادب و احترام، خدمت او را به بهترین شکل ممکن انجام می‌دهم و ارزشش را نشان می‌دهم.

هوش مصنوعی: در لحظه‌ای که مشغول نوشیدن چای هستم، به فکر این می‌افتم که چند چپق به کمرش ببندم و در عین حال به رازهای درونی‌اش آگاه شوم.

هوش مصنوعی: به آرامی این دوستی از قصر به خانه منتقل می‌شود تا برای حفظ وقار و غیرت خود، فضای خانه را از حضور او خالی کنم.

هوش مصنوعی: اگر شانس بد باعث شود که الاغ لنگ شود و بارش جا بماند، من الاغ را به او می‌دهم تا بارش را حمل کنم.