هوش مصنوعی: به آینده فکر کن، ای جوان شاداب، زیرا سال آینده زندگی و شرایط تو تغییر خواهد کرد و دستاوردهایت نیز دگرگون خواهد شد.

هوش مصنوعی: زیبایی تو به یک تار مویتو بستگی دارد، نگران نباش که من از روزهای ناخوشایند تو به یاد تو هستم.

هوش مصنوعی: این موهای تو به من نزدیک‌تر از رگ گردن است، ای کسی که در چشم من از روشنی دیده‌ام فراتر هستی.

هوش مصنوعی: آن موهایی که از چهره‌ات بیرون می‌آید، بر تمام اعضای بدنت تأثیر می‌گذارد و همه چیز را از سر تا پا دگرگون می‌کند.

هوش مصنوعی: هیچ کسی دیگر نمی‌تواند زیبایی و جذابیت زلف تو را به وصف درآورد و هیچ کس نمی‌تواند لبت که همچون لاله‌ای سرخ است را با شیرینی توصیف کند.

هوش مصنوعی: دیگر چهره‌ات مانند ماه زیبای نخشب نیست و قدتو به قامت خوش‌ریخت سرو کَشمَر نمی‌ماند.

هوش مصنوعی: گوش تو شبیه یک گوش است اما مانند صدف نیست، چشمانت شبیه چشم هستند اما مانند عَبهر نیستند.

هوش مصنوعی: موهای تو مثل موهای قبلی‌ات است، اما کجا رفت آن زنجیر که زینت بخش آن بود؟ سینه‌ی تو شبیه سینه‌ی گذشته است، اما کجا رفت آن مرمر که زیبایی‌اش را دوچندان می‌کرد؟

هوش مصنوعی: این مو، مانند یک مانع برای ورود عاشقان عمل می‌کند، اما خار آهنی نمی‌تواند به تنهایی مانع هجوم به سنگر شود.

هوش مصنوعی: در این دنیا هیچ‌کس دیگر نمی‌تواند مانند تو در کوچه‌ها راه برود یا به خاطر تو در خیابان‌ها انتظار بکشد.

هوش مصنوعی: کسی که در درگاه تو نشسته و چشم به راه توست، روز و شب به تو نگاه می‌کند تا تو برگردی و او تو را در آغوش بگیرد.

هوش مصنوعی: زمانی که به در خانۀ او قدم می‌گذاری و سال نو را به او تبریک می‌گویی، خادمان و دربانان او به خاطر تو عذرخواهی خواهند کرد.

هوش مصنوعی: هرگز در فکر زمستانت کم نگذار، زیرا این مو، با زیبایی‌اش، می‌تواند لشکری از زیبایی را به نمایش بگذارد.

هوش مصنوعی: من تو را بچه‌ای باهوش تصور کرده‌ام، اما این بچه باهوش نه خودرای بود و نه سرسخت.

هوش مصنوعی: اگر جوانی خوش بگذرانید، کافی نیست؛ در نهایت باید به سرانجام کار توجه کنید و وضعیت واقعی را ببینید.

هوش مصنوعی: در مکان‌های شلوغ و کلوپ‌ها نمی‌توان همیشه شاد بود و در طول زندگی نمی‌توان فقط در هتل‌ها زندگی را گذراند و لذت برد.

هوش مصنوعی: تو به خاطر فامیل و نسبت از خانواده‌ای سرشناس به خودت فخر نکن، چون این شرافت را نباید به خود نسبت بدهی.

هوش مصنوعی: زمان را افراد با فکر و اندیشه ی خود ارزشمند می‌دانند، اما اگر تفکر وجود داشته باشد، در واقع زمان خود دارای ارزش و اهمیت بیشتری است.

هوش مصنوعی: به زیبایی و ظاهر اکتفا نکن و در جستجوی علم و دانش فقط به آن‌ها تکیه نکن، زیرا علم و دانش مانند درختی است که در هر فصل میوه‌های مختلفی برای تو به ارمغان می‌آورد.

هوش مصنوعی: اگر امروز چیزی را از دست بدهی، فردا ممکن است آن چیز به دست کسی دیگر بیفتد و او از آن بهره‌برداری کند.

هوش مصنوعی: نمی‌توانی از ظاهر چیزی را بیرون بیاوری که هیچ‌گونه دانش و آگاهی نداشته باشی، و در نهایت، خودت را در دنیا و آخرت گرفتار خواهی کرد.

هوش مصنوعی: سعی کن که به دانش و علم خود متکی باشی؛ زیرا زمانی که زیبایی و خوبی از خدمت تو دست بردارد، باید برای سفر زندگی آمادگی داشته باشی.

هوش مصنوعی: باید قبل از اینکه مو و ریش درآید، درس را یاد بگیری. آیا نشنیدی که درس کوچک‌ترها، مانند نقش روی سنگ است؟

هوش مصنوعی: علم و زیبایی هر دو مانند نوری بر نوری دیگر هستند و دارنده‌ی زیبایی کسی است که علم و دانش نیز دارد.

هوش مصنوعی: اگر دوست داری دانش بیاموزی، با افراد آگاه و دانا هم‌صحبت شو؛ چون مثل گل به عطر و زیبایی خواهی رسید. زمانی که با گل بیامیزی، بوی خوشی خواهی گرفت.

هوش مصنوعی: ذره‌ای از نور خورشید به آسمان می‌رسد و به آن زیبایی و شکوه می‌بخشد، همان‌طور که یک پشک به دلیل عطر خوش مشک معطر می‌شود.

هوش مصنوعی: اگر از خدمت خوبان دور شوی، چیزی جز خار نصیبت نخواهد شد. بهتر است در کنار انسان‌های پست نباشی.

هوش مصنوعی: درست انجام دادن کارهای تو این است که به سخنان من گوش دهی و فقط من را باور کنی و به دیگران اعتنا نکنی.

هوش مصنوعی: از این پس با هیچ‌کس ارتباط نداشته باش و فقط با من در ارتباط باش، زیرا هر چیزی که از من به تو برسد، تماماً خوب و نیکوست، نه بد و زشت.

هوش مصنوعی: دل一致 و در کنار هم در خانه من سکونت کن، طوری که گویی این خانه را خودت با طلا خریدی.

هوش مصنوعی: با وجود اینکه من بی‌پول و بی‌مایه به دنبال وصل تو هستم، اما علم و دانش من را ببین و به نداشتن مال و ثروت من توجه نکن.

هوش مصنوعی: اگر انسان به سختی و بدبختی دچار شود، هنر او در این شرایط افزایش نمی‌یابد و اگر هم مدتی به مشکلات دچار باشد، این وضعیت بیشتر از چند روز ادامه نخواهد داشت.

هوش مصنوعی: من نویسنده‌ای هستم که در زمان خود سرشناس بودم و علاقه‌مندان مانند کاغذ زرین، نوشته‌هایم را با ارزش و مهم می‌دانستند.

هوش مصنوعی: من فردی دانا و آگاه هستم که مردم کلمات و سخنان من را مانند شکری که در چای می‌ریزند، با اشتیاق می‌بلعند و جذب می‌کنند.

هوش مصنوعی: سعدی در این شعر به قدرت و ارزش آثارش اشاره می‌کند و به کسانی که به او باور ندارند می‌گوید که بهتر است به شعرها و نوشته‌های او نگاه کنند تا عظمت کارهایش را ببینند. او می‌خواهد نشان دهد که ادبیاتش می‌تواند نشان‌دهنده کیفیت و عمق تفکراتش باشد.

هوش مصنوعی: من بهترین و با شرف‌ترین مرد در این سرزمین هستم و باید بگویم که تو در کنار من هستی و شایسته‌تری از من.

هوش مصنوعی: من هیچ عیبی جز فقر ندارم و راستش این فقر برای من افتخار است، اما تنها برای پیامبران.

هوش مصنوعی: کسی که آرزوی بلند و بزرگی دارد اما از لحاظ مالی شرایط خوبی ندارد، به نوعی دردی را متحمل می‌شود که حتی بی‌دینی هم به آن دچار نمی‌شود.

هوش مصنوعی: امروز با من که درویش هستم، مهربانی کن. اگر شانس به من روی آورد، من هم جبران خواهم کرد.

هوش مصنوعی: بسیاری از افرادی که امروز در فقر و تنگدستی به سر می‌برند، ممکن است فردا به ثروت و دارایی‌های بسیار دست یابند و تبدیل به مالکانی بزرگ شوند.

هوش مصنوعی: من فردی نیستم که حقوق تو را نادیده بگیرم حتی اگر موی صورتت به گردن برسد.

هوش مصنوعی: تا زمانی که به تو نگاه می‌کنم، از پرهیز کردن از تو چشم نمی‌پوشم. شاید اگر به تو فکر نکنم، بتوانم کور شوم و از تو دور شوم.

هوش مصنوعی: من همواره به سراغ تو می‌آیم تا زمانی که پاهایم به تو برسند، مگر اینکه آن روزی که در بستر بیمار شوم فرا برسد.

هوش مصنوعی: به خدایی که من را با فقر آزمود و به قارون wealth داد، ثروت واقعی من در نزدیکیِ خاکستر است؛ یعنی ثروت مادی هیچ ارزشی ندارد و آنچه که مهم است، درونم و روح من است.

هوش مصنوعی: اگرچه دربارهٔ فقر تو صحبت کردم، نگران نباش که من در کار تو به شدت معذب و ناتوان نیستم.

هوش مصنوعی: با وجود فقر و بی‌نوا بودنم، تحمل تو را دارم و با وجود ناتوانی‌ام، می‌توانم بار سنگین تو را به دوش بکشم تا زمانی که کمرم هنوز راست است.

هوش مصنوعی: اگرچه آتش بر چهرهٔ آهنگر تأثیر می‌گذارد و او را می‌سوزاند، اما او همچنان می‌تواند آهن خود را از کوره بیرون بیاورد و بسازد.

هوش مصنوعی: من مانند خورشید می‌درخشم و حضورم را می‌بینی، در حالی که خورشید خود از عریانی رنج می‌برد، اما با این حال، زیبایی و نورش را به همه می‌دهد.

هوش مصنوعی: هر چیزی که برای تو ضروری باشد آماده می‌کنم، حتی اگر با زحمت زیاد و با تمام وجودم باشد.

هوش مصنوعی: به خاطر تو، تمام دارایی‌ام را فدای تو می‌کنم، ای چهره‌ات که زیباتر از آینه‌ی اسکندر است.

هوش مصنوعی: تو هستی که در خانه، صاحب اختیار هستی و من کسی هستم که فقط باید اطاعت کنم.

هوش مصنوعی: نه می‌خواهم از دردهایم به تو بگویم و نه به کسی دیگر شکایت کنم؛ حتی اگر سرم را بشکنی و زندگی‌ام را به هم بریزی.

هوش مصنوعی: تو فقط خنده را روی لب‌های من می‌بینی، در حالی که در دل من انواع غم و اندوه و فکری وجود دارد.

هوش مصنوعی: هر چیزی که در کیسه من می‌بینی، بردار و برو؛ هرچه که از خانه‌ام خواستی، بردار و ببر.

هوش مصنوعی: هر چیزی که در ظاهر من خوب به نظر می‌رسد، اگر چیزی بهتر پیدا کردی در بازار، آن را بخر و بپوش.

هوش مصنوعی: من بهترین لقمه‌های لذیذ را در جلو تو قرار می‌دهم و نرم‌ترین بالش‌های پر را زیر بال تو می‌گذارم.

هوش مصنوعی: من تا جایی که بتوانم اجازه نمی‌دهم که تو بی‌پول شوی، حتی اگر لازم باشد که جانم را به قیمت ضرر بفروشم.

هوش مصنوعی: به قدری زیبا و با سلیقه به تو نگاه می‌کنم که می‌توانی در این شهر به عنوان نماد زیبایی و تجمل شناخته شوی.

هوش مصنوعی: پوشش و ظاهرت باید با شخصیت و روحیه‌ات هماهنگ باشد، زیرا اگر به ظاهری نازیبا و بی‌اعتبار بپوشی، ارزش درونی‌ات نادیده گرفته می‌شود.

هوش مصنوعی: در حضور تو مانند پروانه‌ای به دور چراغ می‌چرخم، همان‌طور که هاله‌ای در دور قمر قرار دارد.

هوش مصنوعی: من محکم تو را در آغوش می‌گیرم و با نرمی به بدنت گرما می‌دهم. من به یقین به تو عشق و توجه بیشتری دارم تا حتی یک مادر.

هوش مصنوعی: من خود را از هر آلودگی بر سر سرداری‌ات پاک می‌کنم و به زیباتر شدن تو بیشتر از اینکه نوکری کنم، علاقه‌مندم.

هوش مصنوعی: من همه پیراهن‌های تو را با آهاری که می‌زنم، به خوبی آراسته و مرتب می‌کنم. من از نحوه‌ی آهار زدن کاملاً آگاه و باخبر هستم.

هوش مصنوعی: به تو مکانی آرام و دور از چشم دیگران می‌دهم تا کسی نتواند تو را ببیند، پسر بچه، تفاوتی با دختر ندارید.

هوش مصنوعی: زیر شلواری و پیراهن و شلوار تمیز و مرتبی را به تو می‌آورم.

هوش مصنوعی: کفش‌های تو همیشه برق می‌زنند و لباست هر روز مرتب و آراسته است، زیرا تو در زندگی‌ات به تمیزی و رعایت نظم اهمیت می‌دهی.

هوش مصنوعی: لباس‌هایت مرتب و آراسته است، کلاهی جدید بر سر داری و دستانت تمیز است. عینک، دستکش، ساعت و پوتینت هم مناسب و زیبا هستند.

هوش مصنوعی: من می‌خواهم دستمالی به گونه‌ای آماده کنم که خوشبو باشد، اما آیا لازم است تو از آن برای خشک کردن چهره‌ی خیس خود استفاده کنی؟

هوش مصنوعی: می‌خواهم به گونه‌ای تو را تحت تاثیر قرار دهم که تمام محبت‌ها و توجه‌هایی که از پدر و مادر دریافت کرده‌ای را فراموش کنی.

هوش مصنوعی: اگر شب را ببینم که خواب سنگین مرا گرفته، سینه‌ام را جلو می‌آورم تا بتوانی روی سرم تکیه کنی.

هوش مصنوعی: آهسته نفس می‌کشم و چشم‌هایم را نمی‌بندم تا تو بر سینه‌ام آرام بگیری و شب را تا سپیده‌دم بگذرانیم.

هوش مصنوعی: اگر دلم بخواهد که به موی تو بوسه‌ای بزنم، آن‌قدر نرم و آرام این کار را انجام می‌دهم که هیچ‌کس متوجه نشود.

هوش مصنوعی: در شب، صورت تو را می‌پوشانم مانند یک کدبانو که تلاش می‌کند تا زیبایی خود را پنهان کند و صبح، با دقت جای تو را ساماندهی می‌کنم مانند یک خدمتکار که وظیفه‌اش نظم دادن است.

هوش مصنوعی: زمانی که چشمم را باز کنم، برایت سینی پر از نان، پنیر، کره، شیر و شکر می‌آورم.

هوش مصنوعی: در محفل و جمع دوستان، همه چیزهایی مثل شانه، آینه، دستمال، صابون و گلاب را جمع می‌کنم و با سینی دیگری برای تو می‌آورم.

هوش مصنوعی: من آبی می‌ریزم تا چهره‌ات را مانند ماه بشوی، اما چه فایده که آبی که بر چهره‌ات می‌ریزد، می‌تواند نور خورشید و ماه را بپوشاند و بگیرد.

هوش مصنوعی: موهای زیبا و دلنشین تو را به آرامی و با دقت شانه می‌زنم، تا هیچ کدام از آنها بی‌هدف و هدر نرود.

هوش مصنوعی: اگر کوه خوابم از خاکستر تو باشد، می‌کوشم تا برای خواب تو تختی نرم بسازم.

هوش مصنوعی: ما صندلی‌های تو را نیز به شکل فنری در می‌آوریم تا راحت‌تر شوند.

هوش مصنوعی: من برای تو در نقش معلم و راهنما آرام گرفته‌ام، اما خودم در زیر نظر، دروس و زحمت‌ها را به دوش می‌کشم.

هوش مصنوعی: تلاش و زحمات استاد برای تو مثل زحمات من نیست. هر چقدر هم که دایه خوب باشد، هرگز نمی‌تواند جای مادر را بگیرد.

هوش مصنوعی: هر چقدر هم که روز من پرمشغله و خسته‌کننده باشد، هیچ وقت از یادگیری و آموزش تو غافل نخواهم شد.

هوش مصنوعی: اگرچه خواب به من نزدیک است و ممکن است چشم‌هام را ببندم، اما حاضر نیستم که در این لحظه غافل شوم تا تو بتوانی درس خود را به خوبی و بدون نقص مرور کنی.

هوش مصنوعی: حتی اگر اشتباهات زیادی داشته باشی، همه آن‌ها را یکی یکی بیان می‌کنم. اما یک بار هم نمی‌توانی درک کنی و دوباره به اشتباه می‌افتی.

هوش مصنوعی: هر آنچه که دارم، از کتاب و قلم و قیچی و چاقو و دوات، همه را به تو می‌دهم ای پسر خوش‌خلق.

هوش مصنوعی: هر هفته یک بار، به خاطر شادی و نشاط دل تو، ساز و آواز و نوازنده‌ای آماده می‌کنم.

هوش مصنوعی: جمعه‌ها پولی جمع می‌شود تا بتوانی به مکان‌های مشخصی بروی، گاهی به شِمران و گاهی به کاخ قجر.

هوش مصنوعی: اگر گاهی به شکار در کوه و دشت بروی، من نیز از هر سمت و جهتی برای تو به سرعت به کوه و دشت می‌روم.

هوش مصنوعی: به من بپیوند و در شب‌های تنهایی‌ام همدمم باش، در روزهایم همراه و هم‌نشینم شو، در سفرهایم همسفرم باش و در لحظات عادی زندگی‌ام نیز یار و همدمم.

هوش مصنوعی: وقتی که شب فرارسد و از درس و مشق خسته و خسته شده‌ای، از روی تاریخ‌ها و روایت‌ها برایت قصه‌ای می‌گویم.

هوش مصنوعی: داستان‌هایی را برای تو روایت می‌کنم که هیچ چیز از آن‌ها به علی نمی‌رسد، مانند داستان‌های عثمان، ابوبکر و عمر.

هوش مصنوعی: در مدت یک یا دو سالی که مهمان من بودی، مردی با دانش و هنر را به تصویر کشیدی.

هوش مصنوعی: عرب را بخوان و زبان را بیاموز و فردی صاحب‌نظر در زمینه‌های فقه، حدیث و اخبار تاریخی شو.

هوش مصنوعی: کسی که خط می‌نویسد، اگر امیرالکاتب (معروف‌ترین نویسنده) او را ببیند، به سرعت فرار می‌کند؛ چراکه نوشته‌ای بهتر از او وجود ندارد.

هوش مصنوعی: این شعر به این معناست که اگر کسی شعر زیبایی بگوید، آقای ملک آفرین (شخصیت محترم یا منتقد برجسته) به او و کسانی که به پرورش او کمک کرده‌اند، تبریک و تحسین می‌کند.

هوش مصنوعی: به تو می‌گویم که مدتی به خدمت دولت بپردازی، سپس از جمله اعضای ادارات خواهی بود.

هوش مصنوعی: ابتدا باید به کارهای ساده و ابتدایی بپردازی، سپس با اطلاعات بیشتر آشنا می‌شوی و بعد از آن می‌توانی به عنوان منشی کار کنی و در نهایت به مقام رئیس دفتر دست یابی.

هوش مصنوعی: اگر خدا بخواهد، حتی رئیس الوزرا هم خواهی شد؛ اما من در نفس خودم نشانه‌هایی از این را دیده‌ام.

هوش مصنوعی: هر چه از سوی من برای کمک به تو امکان‌پذیر باشد، همین است. آیا آرزویی در دل تو وجود ندارد که فراتر از این باشد؟