هوش مصنوعی: من اگرچه از خاک و مادّیات هستم، اما باز زنده‌ام و با قلبی شاداب به تماشای زیبایی‌هایی می‌نگرم که مانند ستاره‌ها در دل آسمان می‌درخشند.

هوش مصنوعی: به خاطر وجود صدای تو، من بی‌صدا ناله می‌کنم. با این امید که شاید بتوانم از نوا و موسیقی تو الهام بگیرم و چیزی بسازم.

هوش مصنوعی: به من لطفی عطا کن تا به واسطهٔ صدایی که از دل انسان‌های خاکی می‌شنوم، دل کسانی را که نورانی هستند، متزلزل و تحت تأثیر قرار دهم.

هوش مصنوعی: عشق و شور درون ما نتیجه نیازمندی‌های ماست. تو ای خداوندی که هیچ نیازی نداری، به خاطر این احساسات ما را بسوزان و با خودت همراه کن.

هوش مصنوعی: من رازهایم را برای کسی فاش نکردم و از کسی نیز پنهان نکردم. غزل را به گونه‌ای سرودم که رازهایم به وضوح بیرون آمده است.