اقبال لاهوری » زبور عجم » بخش ۶ - غزل سرای و نواهای رفته باز آور

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>غزل سرای و نواهای رفته باز آور</p></div>
<div class="m2"><p>به این فسرده دلان حرف دل نواز آور</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>کنشت و کعبه و بتخانه و کلیسا را</p></div>
<div class="m2"><p>هزار فتنه از آن چشم نیم باز آور</p></div></div>
<div class="b" id="bn3"><div class="m1"><p>ز باده ئی که بخاک من آتشی آمیخت</p></div>
<div class="m2"><p>پیاله ئی بجوانان نو نیاز آور</p></div></div>
<div class="b" id="bn4"><div class="m1"><p>نئی که دل ز نوایش بسینه می رقصد</p></div>
<div class="m2"><p>مئی که شیشهٔ جان را دهد گداز آور</p></div></div>
<div class="b" id="bn5"><div class="m1"><p>به نیستان عجم باد صبحدم تیز است</p></div>
<div class="m2"><p>شراره ئی که فرو می چکد ز ساز آور</p></div></div>

بخش ۷ - ای که ز من فزدوه‌ای گرمی آه و ناله را

غزل سرای و نواهای رفته باز آور
به این فسرده دلان حرف دل نواز آور
کنشت و کعبه و بتخانه و کلیسا را
هزار فتنه از آن چشم نیم باز آور
ز باده یی که بخاک من آتشی آمیخت
پیاله یی بجوانان نو نیاز آور
نیی که دل ز نوایش بسینه می رقصد
میی که شیشه جان را دهد گداز آور
به نیستان عجم باد صبحدم تیز است
شراره یی که فرو می چکد ز ساز آور

بخش ۵ - درون سینهٔ ما سوز آرزو ز کجاست؟

بخش ۶ - غزل سرای و نواهای رفته باز آور

غزل سرای و نواهای رفته باز آور

به این فسرده دلان حرف دل نواز آور

کنشت و کعبه و بتخانه و کلیسا را

هزار فتنه از آن چشم نیم باز آور

ز باده ئی که بخاک من آتشی آمیخت

پیاله ئی بجوانان نو نیاز آور

نئی که دل ز نوایش بسینه می رقصد

مئی که شیشهٔ جان را دهد گداز آور

به نیستان عجم باد صبحدم تیز است

شراره ئی که فرو می چکد ز ساز آور

بخش ۶ - غزل سرای و نواهای رفته باز آور

اطلاعات