هوش مصنوعی: به خاطر آرامشی که به من دادی، دیگر کارهایم را به تو نمی‌سپارم. دل بی‌قرارم را به خودم بسپارم.

هوش مصنوعی: چه دلی مظلوم است که ناامیدی‌هایش را عدّی برمی‌شمارد، در حالی که فردی که تسلطی بر سرنوشت خودش ندارد، نمی‌تواند آینده‌اش را تعیین کند.

هوش مصنوعی: من در دل تو آرامش یافتم، تو در جوش و خروش خود، با خودنمایی در کنار برافکندی و در آبی که درون خود داری، خود را به نمایش گذاشتی.

هوش مصنوعی: ماه و ستاره‌ها از تو شکایت دارند. آیا نشنیده‌ای که آتش وجودت بر خاک تیره ما افتاده است؟

هوش مصنوعی: دل‌مان از زخم عشق او حسی پیدا کرده که اگر به‌دنبال‌اش برویم، به سختی می‌توانیم از این وضعیت رهایی یابیم و شکار دلخواه‌مان را بیابیم.