هوش مصنوعی: در این بهار، صدای شاد و دل‌انگیزی به گوش می‌رسد و چهره‌ها درخشان شده‌اند. شاعر را ندا می‌زنند که بیا و باده بیاور تا جشن و شادی بیشتری برپا کنیم.

هوش مصنوعی: ببین اشک‌هایی که از چشمانم ریخته‌اند، با دقت به آنها نگاه کن. در نیستان من، برق و آتش به این شکل می‌درخشد.

هوش مصنوعی: به باد بهار بگو که به افکار من پی برده و دشت و دمن را به این زیبایی آراسته است.

هوش مصنوعی: من که در باغ و باغچه به دنیا آمده‌ام، از نفس خودم تازگی و نشاط را در چمن تو می‌یابم و با گل‌ها و خارها اینگونه زندگی می‌کنم.

هوش مصنوعی: دنیا را با احساس و درک قلبی خود بپیمای و حقیقت وجودی‌ات را با معیار روشن و تارش بسنج.

هوش مصنوعی: من هرگز دل خود را به کسی واگذار نکرده‌ام و با دو جهان سازگاری نداشته‌ام، ولی اکنون برای حضور تو، روزها را این‌گونه شمار می‌کنم.

هوش مصنوعی: فاخته‌ای که قدیمی است، صدای نالهٔ مرا شنید و گفت کسی در باغ چمن، این‌گونه نغمه‌سرایی نکرده است.