هوش مصنوعی: او به خداوند گفت که نور و روشنی من در این دنیا باعث می‌شود شب مانند روز به نظر برسد.

هوش مصنوعی: به یاد روزهایی هستم که بدون هیچ نگرانی و به دور از خیال و خواب و بیداری، در دامان زندگی آرام گرفته بودم.

هوش مصنوعی: در دل من هیچ نوری وجود ندارد و هیچ حرکت و تحرکی در وجودم احساس نمی‌شود.

هوش مصنوعی: من از نورم و در دشت و آینه‌ای حضور دارم و صدای من از دریا به خاطر زیبایی‌ام به گوش می‌رسد.

هوش مصنوعی: آه از این فریب و جادو که در وجود داریم و وای از این درخشش و لذتی که ارائه می‌دهد.

هوش مصنوعی: از آفتاب درس گرفته‌ام، در حالی که زیر خاک، چیزی را که مرده است، شعله‌ور کرده‌ام.

هوش مصنوعی: خاکدانی که نورانی است اما آسایش ندارد، چهره او نشان از محبت و شوقی دارد که از دلسپردگی به محبوبش به وجود آمده است.

هوش مصنوعی: آدم به طور طبیعی موجودی زیبا و دلپذیر است، و مانند چهره‌ای نورانی و جذاب به نظر می‌رسد. او در حقیقت جزو آفرینش‌های برتر خداوند است و نسبت به سایر موجودات اهمیت ویژه‌ای دارد.

هوش مصنوعی: تا زمانی که مرا در چنگال مادیات و نفس گرفتار کردی، از عشق و پرستش او شرمنده‌ام کردی.

هوش مصنوعی: این دنیا از نور و حقیقت روحانی بی‌خبر است و شایسته‌ی عشق و زیبایی نیست.

هوش مصنوعی: در آسمان آبی، او را رها کن که در رشتهٔ ما نوریان از او آزاد شوند.

هوش مصنوعی: یا مرا از خدمت او معاف کن، یا مثل او انسانی دیگر از خاک بیافرین.

هوش مصنوعی: ای خدا، چشمان بیدار من کبود و نابینا شده‌اند و این خاکدان بی‌نور و تاریک است.

هوش مصنوعی: اگر دل از بندگی و خدمت به کسی خسته شود، روح انسان نیز از بار و زحمت این بدن رها می‌گردد.

هوش مصنوعی: در دوران جوانی، انسان ممکن است به خاطر ضعف‌های دوران پیری مانند کم‌حوصلگی یا ناتوانی، احساس کند که به زانو درآمده است. اما در چنین شرایطی، همچنان می‌تواند از قوت و انرژی خود بهره ببرد و بر آن ضعف‌ها غلبه کند. این در واقع نشان‌دهنده پتانسیل بالای جوانی و توانایی‌های نهفته در آن است.

هوش مصنوعی: در بزم و مجلس عمومی، هر کس به نوعی با دیگران در حال رقابت و درگیری است.

هوش مصنوعی: یک نفر در حالت سجده است و دیگری در حال ایستاده، اما کار و مشغله‌اش مانند نماز بدون امام می‌باشد.

هوش مصنوعی: هر انسانی در ارتباط با دیگران، در هر زمان با چالش‌ها و مشکلات جدیدی روبه‌رو می‌شود.

هوش مصنوعی: اگر مردی در قید غلامی و بندگی زنار باشد، نشان‌دهنده این است که او از نیک‌نامی و ارزش‌های واقعی خود بهره‌ای ندارد و متاع وجودش کم‌ارزش شده است.

هوش مصنوعی: شاخ او بدون گل‌ها و زیبایی‌ها عریان و خالی است و در وجودش جز نگرانی از مرگ چیزی نیست.

هوش مصنوعی: انسانی که از هنر و زیبایی بی‌خبر است، مانند کسی است که نوشیدنی‌ای را می‌نوشد که مرده را به یاد می‌آورد؛ نه مرگ آن مرده و نه جسدش را درک می‌کند، اما باری از آن بر دوش خود دارد.

هوش مصنوعی: آبروی انسانی به اندازه‌ای ارزش دارد که با زندگی و تلاش‌هایش سنجیده می‌شود، اما گاهی این آبرو با چیزهای پیش پا افتاده‌ای چون کاه و جو که برای خرها است، مقایسه می‌شود. یعنی زندگی افراد می‌تواند در معرض خطر قرار بگیرد و به آسانی تحت تأثیر عواملی کم‌ارزش قرار گیرد.

هوش مصنوعی: اگر به این موضوع نگاه کنی، ممکن است آنچه به نظر می‌رسد غیرممکن باشد. او را ببین، در حالی که ماه و سال او را از دست داده است.

هوش مصنوعی: روزها در غم و اندوه یکدیگر به سر می‌برند و در حرکت و تحرک، از لحظه‌هایی که بر روی زمین هستند، کمتر بهره می‌برند.

هوش مصنوعی: زمینی که شوره‌زار و بی‌برکت شده، به علت نیش کژدم‌ها و گزیدگی‌های نیش عقرب و مار به وجود آمده است. اینجا فضا برای زندگی سخت و خطرناک است و جانوران سمی در کمین شکار هستند.

هوش مصنوعی: صدای کشنده و وحشتناک آتش جهنم، نسل شر و فساد را به شریان‌های باد در می‌آورد.

هوش مصنوعی: آتش در هوا در حال چرخش و شعله‌ای که در دل شعله‌های دیگر در هم رفته است.

هوش مصنوعی: آتش زبانه‌کشی که از دود تلخ برمی‌خیزد، همانند صدای رعد و انتظار دریا می‌باشد.

هوش مصنوعی: کنار او، مارها در حال جنگ هستند و زهر خود را از طریق دندان‌های تیزشان به بیرون می‌ریزند.

هوش مصنوعی: شعله‌ای که به هر چیزی می‌چسبد، شبیه سگی درنده و ترسناک است که هم زنده را می‌سوزاند و هم تاریکی را روشن می‌کند.

هوش مصنوعی: در این دشت پر از سختی، صد روزگار خوش به اندازه لحظه‌ای که در حالت محکومیت هستم، ارزش ندارد.