هوش مصنوعی: بر سر موضوعاتی چون کفر و ایمان، رحمت وسیع خود را نثار کن و پرده از نوای دلنشین خود بردار، همانند ماه کاملی که نورش را می‌تاباند.

هوش مصنوعی: با صدای نرم و دلنشینی، ماجرای قدیمی را بگو و دوباره به میهمانی ما بیا، و آتش عشق و شوقت را زنده کن.

هوش مصنوعی: دامی که بر دوش تو از گیسوانِ آن دختر است، چرا به شکار پرنده‌ی بام خود نمی‌روی؟ چرا از زیبایی‌های خود بهره‌برداری نمی‌کنی؟

هوش مصنوعی: ریگ‌های عراق در انتظار هستند و زمین‌های حجاز تشنه خون حسین است. ای کوفه و شام، خود را به یاد بیاور.

هوش مصنوعی: دیروز به راهنمای خود اعتماد کردم و تنها مسیر را پیمودم. عشق را به هیچ کس نمی‌سپارم و خودم بر آن کنترل دارم.

هوش مصنوعی: با ناامیدی و بی‌خبر از سرنوشت خود، به درگاه معبد صدایی می‌زدم تا اینکه سرانجام راه و مکان واقعی خود را شناختم.

هوش مصنوعی: پرنده‌ای که بهار را پیشواز می‌کند، آن پیام خود را که در تنهایی قفس گفته است، به قافله می‌فرستد.