هوش مصنوعی: در هوای دلپذیر فرودین، باغ میخانه به زیبایی می‌آراسته می‌شود. درختان گل، غنچه‌های خود را به سبو تبدیل می‌کنند و از گل، پیمانه‌ای برای نوشیدن تهیه می‌شود.

هوش مصنوعی: وقتی که عشق تمام شود، رقابت‌ها و دشمنی‌ها آغاز می‌شود؛ مانند آتش که شعله‌ور می‌شود و پروانه‌ها به دور آن جمع می‌شوند.

هوش مصنوعی: زندگی مانند سازی است که همواره در حال نواخته شدن و سوختن است. در اینجا، کسی بدون احساس درد و رنج می‌سوزد و با شوق و اشتیاق می‌سازد.

هوش مصنوعی: تن انسان از سایهٔ بال پرنده‌ای که در حال پرواز است، به لرزه می‌آید، همان‌طور که جوجه‌ شاهینی که در قفس است، با دانه‌ای که دارد، زندگی می‌کند.

هوش مصنوعی: به باغبان بگو که اقبال رخت را از چمن جدا کند، زیرا این نغمه‌ی جادوئی ما را از گل‌های غریب دور می‌کند.