هوش مصنوعی: من همان شعله‌ای هستم که از صبح ازل، در کنار عشق، پیش از آنکه بلبل و پروانه ظاهر شوند، می‌تپیدم.

هوش مصنوعی: من بیشتر از عشق و محبت پرم، و برای هر ذره‌ای از وجودم به خاطر شعله‌ای که در من وجود دارد، آسمان را می‌سوزانم.

هوش مصنوعی: زمانی که در دل چمن نفسی کشیدم، مکانی از یک شاخه نرم و لطیف را که از عمق خاک به بیرون آمده بود، احساس کردم که رطوبت به آن رسیده است.

هوش مصنوعی: عشق آتشینی وجودم را می‌سوزاند و تنها حرف او این است که در کنارم بایست، اما قلب مظلوم و رنج‌دیده‌ام تاب این را ندارد.

هوش مصنوعی: در مسیر سختی‌ها و دشواری‌ها، تجربیات و تحولات زیادی را پشت سر گذاشتم تا بتوانم به حقیقت وجودی و زیبایی‌ام دست پیدا کنم.

هوش مصنوعی: شبنم بر سر راهم مانند مرواریدهای درخشان ریخته است، صبح با خنده آغاز شده و باد صبحگاهی دور من پیچیده و می وزد.

هوش مصنوعی: بلبل از گل خبر شنید که دلی را به درد آورده‌اند و با ناله‌اش گفت که زندگی و وجودش قیمت بالایی دارد.

هوش مصنوعی: با دل‌تنگی و امید به دیدار دوباره خورشید، در دل خود آرزوی شعله‌ور شدن دوباره آتش عشق را دارم. آیا ممکن است که این آتش دوباره زنده شود؟