هوش مصنوعی: روزی در کتابخانه‌ام شنیدم که پروانه به کرم کتابی می‌گفت.

هوش مصنوعی: در صفحات کتاب سینا نشسته‌ام و بسیار دیدم از نسخه‌هایی که فاریابی نوشته است.

هوش مصنوعی: من هنوز نتوانسته‌ام راز زندگی را درک کنم، چرا که روزهایم مانند روزهای سخت و تاریکی است که از نبود آفتاب رنج می‌برم.

هوش مصنوعی: پروانه‌ای که در حال سوختن است به زیبایی می‌گوید که این نکته خاص را در هیچ کتابی پیدا نخواهی کرد.

هوش مصنوعی: زندگی با تپش خود، بیشتر از همیشه احساس می‌شود و به آن شتاب و حرکت می‌بخشد. این تپش همچون بال و پر، به زندگی انرژی و جنب و جوش می‌دهد.