اقبال لاهوری » پیام مشرق » بخش ۱۵۷ - تو می گوئی که من هستم خدا نیست

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>تو می گوئی که من هستم خدا نیست</p></div>
<div class="m2"><p>جهان آب و گل را انتها نیست</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>هنوز این راز بر من ناگشود است</p></div>
<div class="m2"><p>که چشمم آنچه بیند هست یا نیست</p></div></div>

کلیات اشعار فارسی مولانا اقبال لاهوری با مقدمهٔ احمد سروش - تصویر ۲۸۳

بخش ۱۵۸ - بساطم خالی از مرغ کباب است

تو می گویی که من هستم خدا نیست
جهان آب و گل را انتها نیست
هنوز این راز بر من ناگشود است
که چشمم آنچه بیند هست یا نیست

هوش مصنوعی: در این شعر، شاعر به بحث وجود و حقیقت می‌پردازد. او اشاره می‌کند که برخی ممکن است منکر خدا شوند، اما در عین حال به این موضوع فکر می‌کند که واقعیت چیست و آیا آنچه می‌بیند حقیقت دارد یا خیر. به نظر می‌رسد او هنوز به درک کاملی از این راز نرسیده است.

بخش ۱۵۶ - جهان رنگ و بو فهمیدنی هست

بخش ۱۵۷ - تو می گوئی که من هستم خدا نیست

https://api.ganjoor.net/api/audio/xml/28471

هوش مصنوعی: تو می‌گویی که من وجود دارم و خدا نیست؛ بنابراین، جهان مادی، مانند آب و گل، پایانی ندارد و همواره ادامه دارد.

تو می گوئی که من هستم خدا نیست

جهان آب و گل را انتها نیست

هوش مصنوعی: من هنوز نمی‌دانم که آیا آنچه چشمانم می‌بینند واقعیت دارد یا نه.

هنوز این راز بر من ناگشود است

که چشمم آنچه بیند هست یا نیست

بخش ۱۵۷ - تو می گوئی که من هستم خدا نیست

اطلاعات

برگردان به زبان ساده

خوانش ها

بخش ۱۵۷ - تو می گوئی که من هستم خدا نیست به خوانش مخدوم حسان لاهوری