هوش مصنوعی: از دل بی‌اختیار ناله‌هایی بلند می‌شود. آه! آن شهری که قبلاً در اینجا وجود داشت.

هوش مصنوعی: آن سرزمین و آن قصر و کوه، اکنون ویران شده‌اند و آن عظمت و خوش شانسی که در گذشته وجود داشت، تنها یک داستان افسانه‌ای به نظر می‌رسد.

هوش مصنوعی: یک گنبد در حال چرخش، بر فراز آرامگاه سلطان محمود قرار دارد.

هوش مصنوعی: کسی که مانند یک کودک از آب شیرین کوثر نوشید، در گهواره نام او را بر زبان آورد.

هوش مصنوعی: تیغ او مانند برقی سوزان است که بی‌هیچ دلسوزی به دل کوه و دشت می‌زند و همه جا را در ترس و لرزه فرو می‌برد.

هوش مصنوعی: در زیر آسمان، آیت‌اللهی در فراز است که مقدس‌ها قرآن را بر قبرش می‌خوانند.

هوش مصنوعی: فکر شوخی و بازیگوشی مرا از خودم جدا کرد، به طوری که در دنیای واقعی نه دیر بودم و نه زود.

هوش مصنوعی: چهره‌ام همانند آفتابی درخشان از دل من نمایان شد و نورش تمام حجاب‌ها را کنار زد.

هوش مصنوعی: خورشید به خاطر عظمت خود در حال خم شدن است و نورش در شب، مانند نوری درخشان می‌درخشد.

هوش مصنوعی: کاری به دنیای گوش و چشم ندارم، چون امروز حقیقتی را دیده‌ام که دیشب تجربه کردم.

هوش مصنوعی: شهر غزنین به گونه‌ای بهشتی است که پر از رنگ و عطر است. جوی‌های آبش در حال جریان هستند و صدای دلنواز آنها در کاخ‌ها و کوچه‌ها به گوش می‌رسد.

هوش مصنوعی: قصرهای او مانند ردیفی از ساختمان‌هاست که در کنار هم قرار گرفته‌اند و گنبدهایشان به آسمان می‌رسد.

هوش مصنوعی: به فردی از طوس برخورد کردم که بسیار باهوش و نکته‌سنج بود، و همچنین جنگجویان اردوگاه محمود را در حال مبارزه مشاهده کردم.

هوش مصنوعی: روح من در دنیای رازها سفر کرد و به این ترتیب، احساسات عمیق و نامنظم مرا بیدار کرد.

هوش مصنوعی: در اینجا به اشتیاق و علاقه شدید در سخن اشاره شده است؛ مانند کسی که بدون هیچ ملاحظه و با شجاعت تمام، احساسات خود را ابراز می‌کند.

هوش مصنوعی: در آن ویرانی، دانه‌ای از اشک کاشته شد و انسان با پروردگارش به گفتگو پرداخت.

هوش مصنوعی: تا زمانی که از راز او آگاه نبودم، به خاطر گرمای صدای او سوخته بودم.