هوش مصنوعی: گفتگو و هم‌صحبتی با افرادی که بینش روشن و درک عمیق دارند، حتی برای لحظه‌ای کوتاه، ارزش زیادی دارد و می‌تواند به ثروت و عدم (وجود و عدم وجود) زندگی انسان تبدیل شود.

هوش مصنوعی: عشق انسان را دیوانه‌تر کرده و او را رها کرد، در حالی که عقل را با بصیرت و درک بیشتری همراه کرد و آن را نیز رها ساخت.

هوش مصنوعی: چشم‌های خود را بستم تا بتوانم او را در دل خود جای دهم و از مقام دیده به دورش کنم.

هوش مصنوعی: ناگهان متوجه شدم که همه جا تاریک شده، از این دنیا تا دنیای دیگر، همه جا سایه‌ای از تاریکی را فراگرفته است.

هوش مصنوعی: در آن شب، نوری درخشانی ظاهر شد و از درون آن نوری، مردی سالخورده ناگهان بیرون آمد.

هوش مصنوعی: یک قبا به رنگ سرمه‌ای بر تن دارد و در میان دودهایی که به دور او می‌چرخند غرق شده است.

هوش مصنوعی: رومی گفت که شخصی اهل دوری و جدایی است، او تمام وجودش پر از شور و شوق و درد و رنج است.

هوش مصنوعی: چشمان کسی که کمتر می‌خندد، به عمق جان و روح انسان پی می‌برد.

هوش مصنوعی: این بیت به توصیف افرادی می‌پردازد که هر کدام در ظاهر و نقش خود ویژگی‌های خاصی دارند، اما در عمل به مانند زاهدان و پارساها تلاش کرده و کوشایی نشان می‌دهند. به عبارتی، آنها در درون خود به روشنی عمل می‌کنند و جدیتشان در کارها مشهود است.

هوش مصنوعی: طبیعت او به دور از لذت‌های وصال است و پرهیز او از زیبایی‌های همیشگی است.

هوش مصنوعی: تا زمانی که جدایی از زیبایی آسان نبود، از نشستن به سجده دست برداشت.

هوش مصنوعی: به کمی به چگونگی ورود او و چالش‌هایش توجه کن، و سپس ثبات و استقامت او را مشاهده کن.

هوش مصنوعی: در میانه‌های جنگ میان خوبی و بدی، هنوز پیامبران و کافران زیادی وجود دارند و این نبرد ادامه دارد.

هوش مصنوعی: جان من به خاطر سوز و داغی که از او دارم، در تنم به شدت می‌تپد و بر لبش آهی پر از غم و اندوه جاری شد.

هوش مصنوعی: او با نگاهی نیمه‌باز به من گفت که در عمل، جز ما کسی بهره‌مند نیست.

هوش مصنوعی: به شدت مشغول کارها هستم و آنقدر درگیر آنها شده‌ام که فرصت جمعه را کمتر احساس کرده‌ام.

هوش مصنوعی: من نه فرشته‌ای هستم و نه بنده‌ای که به دنبال مقام و ارزش از وحی یا پیامبری باشم.

هوش مصنوعی: من نه از گفتارهای مذهبی سخن می‌گویم و نه کتابی در دست دارم، تنها جان شیرینم را از فقها گرفته‌ام.

هوش مصنوعی: دین و مذهب مانند یک رشته‌ای است که فقیهان به آن نپرداخته‌اند؛ بنابراین، در نهایت، کعبه را به شکل خشت خشت و جزئیات ساختند.

هوش مصنوعی: ما در کیش و آیین خود این‌گونه رفتار نمی‌کنیم و در دین ما جایی برای فرقه‌های شیطانی وجود ندارد.

هوش مصنوعی: من از حالت عبادت و راز و نیاز خود گذشته‌ام و بی‌خبر از آنچه می‌خواستم، آوای خوشی برای خود و دیگران ساختم که در آن هم خوبی و هم بدی وجود دارد.

هوش مصنوعی: از وجود خدا مرا انکار نکن و به ظاهر نگاه نکن، بلکه به باطن و عمق مسائل توجه کن.

هوش مصنوعی: اگر بگویم که این چیز وجود ندارد، نشان‌دهنده نادانی من است؛ زیرا بعد از اینکه چیزی را ببینم، دیگر نمی‌توانم بگویم که وجود ندارد.

هوش مصنوعی: من در میان سکوت و عدم‌گفتن، گفته‌ام که بله، و این سخن من از آنچه نگفته‌ام زیباتر و دلنشین‌تر است.

هوش مصنوعی: تا زمانی که از درد و رنج آدم بهره‌مند شدم، قهر و ناراحتی محبوب را به خاطر او فراموش نکردم.

هوش مصنوعی: او از روی ناچاری به انتخابی رسید که در حقیقت، از کشتزار من شعله‌ور شد.

هوش مصنوعی: من زشتی‌های خود را به‌وضوح نشان دادم و از تو خواستم که زیبایی و انتخاب دلم را درک کنی.

هوش مصنوعی: ای آدم، تو مرا از آتش نجات بده و مشکل‌هایم را حل کن.

هوش مصنوعی: تو که در دام من گرفتار شده‌ای، به شیطان مجوز گناه کردن داده‌ای.

هوش مصنوعی: در زندگی، با اراده و روحیه‌ای قوی مواجه شو و از غم و اندوه دور بمان، چرا که نباید از خودت بیگانه شوی.

هوش مصنوعی: بی‌نیاز از زهر و شیرینی، از کنار من عبور کن تا نامه‌ام تیره و تار نشود.

هوش مصنوعی: در دنیای ما، صیادان با تیرکمان‌های خود در کمین‌اند، اما وقتی تو در بازی بزرگان قرار بگیری، تیرهای پرقدرتی به سمتت خواهد آمد.

هوش مصنوعی: اگر کسی که توانایی پرواز دارد به زیرکی عمل کند، دیگر به دام نمی‌افتد و صیاد نمی‌تواند او را شکار کند.

هوش مصنوعی: به او گفتم: «از عادت جدایی بگذر، چرا که طلاق برای من از همه چیزها نفرت‌انگیزتر است.»

هوش مصنوعی: در اینجا گفته می‌شود که زندگی به مانند سازی است که صدای فراق را به گوش می‌رساند و این حالت حالتی خوشایند و شاداب است. در واقع، دوری و جدایی را می‌توان به عنوان یک بخشی از زندگی و تجربیات شیرین آن پذیرفت.

هوش مصنوعی: در برابر عشق و وصال، هیچ چیز نمی‌تواند به خوبی و وضوح بیان شود. اگر بخواهم درباره عشق صحبت کنم، نه خودم هستم و نه آن معشوق، پس همه چیز بی‌معنا می‌شود.

هوش مصنوعی: کلام او انسان را از خود بی‌خبر و دور کرد و در دل او احساس تازه‌ای از سوز و درد ایجاد شد.

هوش مصنوعی: اندکی در میان دود خود غرق شدید و دوباره در آن دود گم شدید.

هوش مصنوعی: از میان دود پیچیده، صدای ناله‌ای به گوش می‌رسد. خوش به حالت کسی که در درد و رنج می‌افتد.