هوش مصنوعی: در این خواب، حکیم تولستوی به تفکر درباره زندگی و مسائل انسان‌ها می‌پردازد. او در جستجوی حقیقت و معنای عمیق‌تری از وجود و هدف زندگی است. در تمام این تفکرات، او به کشف رازهای زندگی و ارتباطات انسانی می‌رسد و در نهایت به آرامش و روشنفکری دست می‌یابد. این رویا نشان‌دهنده دغدغه‌های فکری و اندیشه‌های عمیق او درباره جهان و انسانیت است.

هوش مصنوعی: در میان کوه‌ها، وادی‌ای وجود دارد که در آن هیچ پرنده‌ای پرواز نمی‌کند و هیچ درختی نمی‌روید. این مکان خالی و بی‌حیات است.

هوش مصنوعی: نور ماه که به دلیل دودی که دور آن وجود دارد، مانند قیر به نظر می‌رسد و آفتاب در فضایی که پر از این دود است، تشنه و کم‌نور به نظر می‌رسد.

هوش مصنوعی: در آن دشت، رود نقره‌ای مانند جریان نرم و پیچ‌درپیچ کهکشان حرکت می‌کند.

هوش مصنوعی: در حضور او، هیچ تفاوتی بین بالا و پایین وجود ندارد و هیچ حرکتی سریع و بی‌سر و صدا نیست، همه چیز در آرامش و ترتیب خاصی جریان دارد.

هوش مصنوعی: مردی در میان مایعی شبیه به جیوه فرو رفته است و با صدای ناله‌های زیادی که هیچ نتیجه‌ای ندارند، به سر می‌برد.

هوش مصنوعی: قسمت او یعنی آنچه برایش مقدر شده، همانند ابر، باد و آب است؛ اما او هیچ تشنه‌ای ندارد و آبی جز آب زلال و شفاف نمی‌بیند.

هوش مصنوعی: در کناره‌ی رودخانه، زنی با اندامی نازک و ظریف را دیدم که چشمانش به قدری فریبنده بودند که می‌توانستند دل هر کاروانی را به درد آورند.

هوش مصنوعی: برای یادگیری از عقاید و تجربیات گذشتگان، نباید به ظاهر یا رفتار زشت افراد توجه کنیم، بلکه باید درک عمیق‌تری از آموزه‌های آن‌ها داشته باشیم. در واقع، گاهی ممکن است کسی که ظاهری ناخوشایند دارد، درونش بسیار ارزشمند و خوب باشد.

هوش مصنوعی: به او گفتم تو کی هستی و نامت چیست؟ اینجا که پر از ناله و فریاد است، متعلق به کیست؟

هوش مصنوعی: او در چشمانم می‌گوید که جادو و افسون دارد و نامش را افرنگین می‌گذارد، و کارش با سحر و جادو گره خورده است.

هوش مصنوعی: ناگهان جوی نقره‌ای یخ زد و باعث شد که استخوان آن جوان در بدنش بشکند.

هوش مصنوعی: در این بیت، گویا شاعر از سرنوشت خود ناله می‌کند و به بی‌تأثیری فریادهایش اشاره دارد. او در احساس یأس و ناامیدی به سر می‌برد و از تقدیرش شکایت می‌کند.

هوش مصنوعی: آفریدگار گفت: ای غربی، اگر به خودت نظر داری، به کارهایت نیز توجه کن.

هوش مصنوعی: پسر مریم، آن چراغ عالم، نوری است که در جهات مختلف و حتی در مسیرهای نامشخص می‌تابد.

هوش مصنوعی: فلاطوس، آن فیلسوف بزرگ، آن نماد و نشانه‌ای که به شکل صلیب و چهره‌ای بی‌رنگ جلوه‌گر است، در زیر آسمان چه اقداماتی انجام داده است و تو چه کار کرده‌ای؟

هوش مصنوعی: ای کسی که لذت ایمان برای تو حرام است، ای پرستار بت‌های بی‌ارزش!

هوش مصنوعی: تو ارزش روح مقدس را نشناختی و فقط به خریدن جسم پرداختی، در حالی که جان خود را باختی.

هوش مصنوعی: طعنهٔ آن معشوق باعث شد که زیبایی جوانی که مست و مغرور بود، به دل شاعر آسیب بزند.

هوش مصنوعی: شخصی می‌گوید: «ای کسی که خود را به شکل گندم نشان می‌دهی اما در اصل جو را می‌فروشی، تو همچون شیخ و برهمن هستی که ملت را می‌فروشی.»

هوش مصنوعی: عقل و دین به خاطر کافر بودن تو بی‌ارزش شده‌اند و عشق به خاطر تاجر بودن تو در نظر دیگران بی‌مقدار است.

هوش مصنوعی: عشق و محبت تو برای من درد و رنجی است که در درون پنهان شده و این رنج برای من به اندازه‌ی مرگ مهم و ناگهانی است.

هوش مصنوعی: گفت‌وگویی با موجودی که از خاک و آب ساخته شده، کرده‌ام که تو هم به نوعی از حقیقت منحرف شده‌ای.

هوش مصنوعی: حکمت و دانشی که بتواند مسائل و دشواری‌های عالم را برایت روشن کند، جز از طریق تفکر و اندیشه‌ورزی صحیح به دست نمی‌آید.

هوش مصنوعی: مردی که از ارزش و حقیقت خود آگاه است، می‌داند که گناه تو نسبت به گناه من سنگین‌تر است.

هوش مصنوعی: از نفس او روح به بدن افراشته می‌شود و حال آنکه بدن از تو جان را به گور می‌برد.

هوش مصنوعی: ما در دنیای مادی با او رفتار کردیم، اما ملت او با ذات الهی‌اش برخورد کردند.

هوش مصنوعی: مرگ تو برای مردم دنیا زندگی است، زندگی کن تا ببینی سرنوشت تو چگونه رقم می‌خورد.