اقبال لاهوری » ارمغان حجاز » بخش ۵۰ - مهار ای ساربان او را نشاید

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>مهار ای ساربان او را نشاید</p></div>
<div class="m2"><p>که جان او چو جان ما بصیر است</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>من از موج خرامش می شناسم</p></div>
<div class="m2"><p>چو من اندر طلسم دل اسیر است</p></div></div>

کلیات اشعار فارسی مولانا اقبال لاهوری با مقدمهٔ احمد سروش - تصویر ۵۱۰

بخش ۵۱ - نم اشک است در چشم سیاهش

مهار ای ساربان او را نشاید
که جان او چو جان ما بصیر است
من از موج خرامش می شناسم
چو من اندر طلسم دل اسیر است

هوش مصنوعی: در این ابیات، شاعر به اهمیت و ارزش انسانی اشاره می‌کند. او می‌گوید که نمی‌توانیم کسی را محصور کنیم یا کنترل او را در دست بگیریم، چرا که جان او نیز ارزشمند و بینا مانند جان ماست. شاعر خود را درگیر احساسات و چالش‌های درونی می‌داند و نشان می‌دهد که شناخت او از دنیای پیرامونش به دلیل وجود مشکلات عاطفی است.

بخش ۴۹ - سحر با ناقه گفتم نرم تر رو

بخش ۵۰ - مهار ای ساربان او را نشاید

هوش مصنوعی: ای سوار، این اسب را کنترل کن، چون او ارزش جان را دارد و جانش مثل جان ما دیدنی و شایسته احترام است.

مهار ای ساربان او را نشاید

که جان او چو جان ما بصیر است

هوش مصنوعی: من از نوسان و جنبش موج‌ها می‌توانم بفهمم که دل من در سحر و جادو اسیر است.

من از موج خرامش می شناسم

چو من اندر طلسم دل اسیر است

بخش ۵۰ - مهار ای ساربان او را نشاید

اطلاعات

برگردان به زبان ساده