اقبال لاهوری » ارمغان حجاز » بخش ۳۱۴ - تو میگوئی که دل از خاک و خون است

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>تو میگوئی که دل از خاک و خون است</p></div>
<div class="m2"><p>گرفتار طلسم کاف و نون است</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>دل ما گرچه اندر سینهٔ ماست</p></div>
<div class="m2"><p>ولیکن از جهان ما برون است</p></div></div>

کلیات اشعار فارسی مولانا اقبال لاهوری با مقدمهٔ احمد سروش - تصویر ۲۱۳

بخش ۳۱۵ - جهان مهر و مه زناری اوست

تو میگویی که دل از خاک و خون است
گرفتار طلسم کاف و نون است
دل ما گرچه اندر سینه ماست
ولیکن از جهان ما برون است

هوش مصنوعی: در این ابیات، شاعر به بررسی حال دل و وضعیت انسانی می‌پردازد. او بیان می‌کند که دل از عناصر ابتدایی چون خاک و خون ساخته شده و تحت تأثیر نیروهای محدودکننده‌ای مانند "کاف" و "نون" قرار دارد. با این حال، دل انسان هرچند در سینه‌اش جای دارد، اما از مسائل و دغدغه‌های دنیای مادی فراتر رفته و به جایگاهی بالاتر رسیده است.

بخش ۳۱۳ - نه نیروی خودی را زمودی

بخش ۳۱۴ - تو میگوئی که دل از خاک و خون است

هوش مصنوعی: تو می‌گویی که دل انسان از درد و رنج ساخته شده و در دام یک طلسم عجیب و غریب گرفتار است.

تو میگوئی که دل از خاک و خون است

گرفتار طلسم کاف و نون است

هوش مصنوعی: دل ما با اینکه در سینه‌مان قرار دارد، اما حقیقتاً از دنیای ما جداست.

دل ما گرچه اندر سینهٔ ماست

ولیکن از جهان ما برون است

بخش ۳۱۴ - تو میگوئی که دل از خاک و خون است

اطلاعات

برگردان به زبان ساده