اقبال لاهوری » ارمغان حجاز » بخش ۲۸۸ - فتادی از مقام کبریائی

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>فتادی از مقام کبریائی</p></div>
<div class="m2"><p>حضور دون نهادان چهره سائی</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>تو شاهینی ولیکن خویشتن را</p></div>
<div class="m2"><p>نگیری تا بدام خود نیائی</p></div></div>

بخش ۲۸۹ - خوشا روزی که خود را باز گیری

فتادی از مقام کبریایی
حضور دون نهادان چهره سایی
تو شاهینی ولیکن خویشتن را
نگیری تا بدام خود نیایی

هوش مصنوعی: این شعر به مفهوم از دست دادن مقام و جایگاه بالای انسانی اشاره دارد. شاعر به بیان این نکته می‌پردازد که با ورود به دنیای مادی و حضور در میان افراد نادرست، ممکن است انسان از مقام عالی خود پایین بیفتد. او از تشبیه شاهین استفاده می‌کند تا به قدرت و عظمت انسان اشاره کند، اما هشدار می‌دهد که اگر خود را درگیر مسایل ناچیز و دنیوی کند، به دام می‌افتد و به اصول و جایگاه واقعی‌اش لطمه می‌خورد.

بخش ۲۸۷ - کبوتر بچه خود را چه خوش گفت

بخش ۲۸۸ - فتادی از مقام کبریائی

هوش مصنوعی: تو از مقام بزرگ و عالی خودت پایین آمدی و به حضور کسانی که در جایگاهی پایین‌تر هستند، چهره نشان دادی.

حضور دون نهادان چهره سائی

هوش مصنوعی: تو پرنده‌ای با ویژگی‌های خاص هستی، اما اگر خودت را از آن ویژگی‌ها جدا نکنی، در دام مشکلات و محدودیت‌ها گرفتار می‌شوی.

تو شاهینی ولیکن خویشتن را

نگیری تا بدام خود نیائی

بخش ۲۸۸ - فتادی از مقام کبریائی

اطلاعات

برگردان به زبان ساده