اقبال لاهوری » ارمغان حجاز » بخش ۲۷۱ - شتر را بچه او گفت در دشت

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>شتر را بچه او گفت در دشت</p></div>
<div class="m2"><p>نمی بینم خدای چار سو را</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>پدر گفت ای پسر چون پا بلغزد</p></div>
<div class="m2"><p>شتر هم خویش را بیند هم او را</p></div></div>

فانوس خیال » تصویر 8236 - اقبال لاهوری » ارمغان حجاز » بخش ۲۷۱ - شتر را بچه او گفت در دشت

بخش ۲۷۲ - پریدن از سر بامی به بامی

شتر را بچه او گفت در دشت
نمی بینم خدای چار سو را
پدر گفت ای پسر چون پا بلغزد
شتر هم خویش را بیند هم او را

هوش مصنوعی: در این شعر، کودک از پدرش درباره شتر سوال می‌کند و می‌گوید که در دشت نمی‌تواند خدا را ببیند. پدر به او می‌گوید که وقتی شتر قدم بزند، هم خود را خواهد دید و هم خدا را، که به نوعی به تلاش برای درک وجود و حقیقت الهی اشاره دارد.

بخش ۲۷۰ - جوانی خوش گلی رنگین کلاهی

بخش ۲۷۱ - شتر را بچه او گفت در دشت

هوش مصنوعی: شتر گفت: من در دشت نمی‌توانم خدای چهار سوی دنیا را ببینم.

شتر را بچه او گفت در دشت

نمی بینم خدای چار سو را

هوش مصنوعی: پدر می‌گوید: پسرم، وقتی که انسان دچار لغزش و اشتباه می‌شود، نه تنها خود را بلکه اطرافیانش را هم تحت تأثیر قرار می‌دهد و ممکن است آنها را به دردسر بیندازد.

پدر گفت ای پسر چون پا بلغزد

شتر هم خویش را بیند هم او را

بخش ۲۷۱ - شتر را بچه او گفت در دشت

اطلاعات

برگردان به زبان ساده