اقبال لاهوری » ارمغان حجاز » بخش ۲۲۰ - سحرگاهان که روشن شد در و دشت

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>سحرگاهان که روشن شد در و دشت</p></div>
<div class="m2"><p>صدا زد مرغی از شاخ نخیلی</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>فروهل خیمه ای فرزند صحرا</p></div>
<div class="m2"><p>که نتوان زیست بی ذوق رحیلی</p></div></div>

بخش ۲۲۱ - عرب را حق دلیل کاروان کرد

سحرگاهان که روشن شد در و دشت
صدا زد مرغی از شاخ نخیلی
فروهل خیمه ای فرزند صحرا
که نتوان زیست بی ذوق رحیلی

هوش مصنوعی: در آغاز صبح، وقتی که روز روشن می‌شود، مرغی از شاخه درخت نخل صدا می‌زند و به خیمه‌ای که فرزند صحرا در آن است، خبر می‌دهد. این صدا نشان‌دهنده این است که زندگی بدون لذت و شور و شوق ممکن نیست.

بخش ۲۱۹ - نکو میخوان خط سیمای خود را

بخش ۲۲۰ - سحرگاهان که روشن شد در و دشت

هوش مصنوعی: در صبحگاه که آسمان و زمین روشن شدند، پرنده‌ای از شاخه درخت نخل فریاد زد.

سحرگاهان که روشن شد در و دشت

صدا زد مرغی از شاخ نخیلی

هوش مصنوعی: در دل بیابان، خیمه‌ای برپا شده است، اما هیچکس نمی‌تواند بدون شوق و احساس زندگی کند.

فروهل خیمه ای فرزند صحرا

که نتوان زیست بی ذوق رحیلی

بخش ۲۲۰ - سحرگاهان که روشن شد در و دشت

اطلاعات

برگردان به زبان ساده