مرحوم اقبال از این که در زمان او خبری از بیداری مسلمین و باز گشت به اصالت خود دیده نمیشد و کسی به روشنی متوجه راز عقب ماندگی جوامع اسلامی نبود تا اندازه ای نا امید می نمود و سرود عظمت رفته را برگشتی نمی دید و از سرزمین وحی که روزی منشا نسیم عظمت مسلمانان بود نیز با شرایط اجتماعی و حکومتی جدید امیدی به وزش نسیمی نمیدید و از سویی پایان عمر خود را می دید اما به زعم خود حتی امیدی به این که کسی چون او که راز عقب ماندگی و به عکس راز پیشرفت مسلمانان را بداند دوباره باز اید و سر بر اورد نداشت. اما از طرفی شعر ای جوانان عجم جان من و جان شما حاکی از امید او به ایرانیان بود که باید این امید به لطف خدا و همت جوانان ایران محقق گردد

محمد رضا پیرهادی گرامی
{از سرزمین وحی که روزی منشا نسیم عظمت مسلمانان بود}؟؟؟؟؟
از کدام ”نسیم عظمت “صحبت میکنید؟
در تاریخِ آن سرزمین جز جنگ ، جهاد و غزوه ، چیز دیگری سراغ دارید؟