اقبال لاهوری » ارمغان حجاز » بخش ۱۷۱ - هر آن قومی که می ریزد بهارش

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>هر آن قومی که می ریزد بهارش </p></div>
<div class="m2"><p>نسازد جز به بوهای رمیده</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>ز خاکش لاله می روید ولیکن</p></div>
<div class="m2"><p>قبائی دارد از رنگ پریده</p></div></div>

بخش ۱۷۲ - خدا آن ملتی را سروری داد

هر آن قومی که می ریزد بهارش 
نسازد جز به بوهای رمیده
ز خاکش لاله می روید ولیکن
قبایی دارد از رنگ پریده

هوش مصنوعی: این ابیات بیانگر این است که هر قوم و ملتی که به بهار خود می‌رسد، تنها دمی کوتاه از خوشی و شادابی می‌بیند. اگرچه از خاک آن قوم گل‌هایی مانند لاله می‌روید، اما این گل‌ها در سایه رنگ و بویی محو و کم‌رنگ قرار دارند. به عبارت دیگر، زیبایی‌ها و شادابی‌ها، در دل درد و مشکلات جامعه کهن و رنگ‌باخته‌اند.

بخش ۱۷۰ - به ترکان بسته درها را گشادند

بخش ۱۷۱ - هر آن قومی که می ریزد بهارش

هوش مصنوعی: هر قومی که در فصل بهار گل و شکوفه نمی‌چیند، تنها به بوی خوش و جاودانه آن‌ها دل خوش می‌کند.

هر آن قومی که می ریزد بهارش 

نسازد جز به بوهای رمیده

هوش مصنوعی: از خاکش لاله می‌روید، اما لباسش رنگ و رو رفته است.

ز خاکش لاله می روید ولیکن

قبائی دارد از رنگ پریده

بخش ۱۷۱ - هر آن قومی که می ریزد بهارش

اطلاعات

برگردان به زبان ساده