اقبال لاهوری » ارمغان حجاز » بخش ۱۶ - چه گویم قصهٔ دین و وطن را

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>چه گویم قصهٔ دین و وطن را</p></div>
<div class="m2"><p>که نتوان فاش گفتن این سخن را</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>مرنج از من که از بی‌مهری تو</p></div>
<div class="m2"><p>بنا کردم همان دیرِ کهن را</p></div></div>

فانوس خیال » تصویر 8221 - اقبال لاهوری » ارمغان حجاز » بخش ۱۶ - چه گویم قصهٔ دین و وطن را

بخش ۱۷ - مسلمانی که در بند فرنگ است

چه گویم قصه دین و وطن را
که نتوان فاش گفتن این سخن را
مرنج از من که از بی مهری تو
بنا کردم همان دیر کهن را

هوش مصنوعی: در این بیت شعر، شاعر از دشواری بیان قصه دین و وطن سخن می‌گوید و به محدودیت‌های این موضوع اشاره می‌کند. او از مخاطب می‌خواهد که از بی‌مهری و نادیده‌گرفتن او اندوهگین نشود، زیرا او به خاطر همین بی‌محبتی، به یاد آن دیر (مکان مقدس یا نمادین) گذشته‌اش پناه آورده است.

بخش ۱۵ - دلی در سینه دارم بی‌سروری

بخش ۱۶ - چه گویم قصهٔ دین و وطن را

هوش مصنوعی: نمی‌دانم چه بگویم از داستان دین و میهن، زیرا نمی‌توانم این حرف‌ها را به‌وضوح بیان کنم.

چه گویم قصهٔ دین و وطن را

که نتوان فاش گفتن این سخن را

هوش مصنوعی: ناراحت نشو از من، زیرا به خاطر بی‌محبتی تو، همان مکان قدیمی را دوباره برپا کردم.

مرنج از من که از بی‌مهری تو

بنا کردم همان دیرِ کهن را

بخش ۱۶ - چه گویم قصهٔ دین و وطن را

اطلاعات

برگردان به زبان ساده