هوش مصنوعی: ای لعل زیبا، تو بزرگترین ثروت زندگی من هستی و ای چهره بی‌نظیر تو مانند خورشید جهان هستی.

هوش مصنوعی: وقتی که تو از پیش چشمم رفتی، مردم به خاطر دوری تو از زندگی سیر می‌شوند. جدایی از تو همچون مرگ روح است.

هوش مصنوعی: عشق تو آنقدر در دل من شعله‌ور شد که حالا حتی درد و بلای ناشی از این عشق را بر نجات و آرامش ترجیح می‌دهم.

هوش مصنوعی: عشق تو مانند دوایی است که دردها و رنج‌ها را به آینده‌ای خوش تبدیل می‌کند. همچنین زهر گرانی که از دست تو می‌ریزد، به مانند خوراک شیرینی است که قابل تحمل و خوشایند می‌شود.

هوش مصنوعی: هر لحظه از چشمانم اشک‌هایی همچون آب فرات به خاطر آرزوی دیدن چهره‌ات جاری می‌شود.

هوش مصنوعی: چشم دوستی و محبت از تو ندارم، زیرا تو مانند روزگار ناامید و بی‌وفایی و مانند عمر، ناپایدار و بی‌ثبات هستی.

هوش مصنوعی: اگر بوی وفا به مشامم برسد و تو از روی قبرم گذر کنی، پس از فوت من، نشان از ارتباطی است که با من داشتی.

هوش مصنوعی: دل حسین تا کی باید به خاطر دوری تو بسوزد، ای سرو بلند و زیبا که همچون ماه می‌درخشی و صفات ملکوتی داری؟