هوش مصنوعی: در پی دیدن و وصل شدن به تو، خیال من بی‌ثبات شد. کاش می‌توانستم در خواب، تنها یک لحظه تو را ملاقات کنم.

هوش مصنوعی: آه، کاش زمانی را پیدا می‌کردم تا به سوی خالق بزرگ بروم، اگر تو نشدی نشانه‌ام که به من نوری از زیبایی‌ات بخشیدی.

هوش مصنوعی: هر کسی که به خاطر نیاز و فقرش به خاک و مادر زمین پناه نبرد، چگونه می‌تواند به اسرار و معارف بزرگ تو در خانه‌ی عظمتت دسترسی پیدا کند؟

هوش مصنوعی: بلبل که جانش به خاطر نبودن گل، زخم خورده است، مانند طوطی بی‌زبان است و لبش از شیرینی سخن تو خالی است.

هوش مصنوعی: از لب‌های تو، که روحی شاداب و روح‌بخش دارد، آب زلالی می‌چکد که مانند چاشنی‌ای دلپذیر برای چشم و دل من است.

هوش مصنوعی: دامی که جانم را به چنگ می‌آورد، موهای بافتنی و زیبای توست. دلم مانند پرنده‌ای است که در خیال تصویر خال تو به دام افتاده است.

هوش مصنوعی: به خاطر صحبت‌های حسین، آگاه باش که چهره و روح تو باید در جستجوی حال خوب باشد، زیرا این همه حرف و بحث بی‌معناست.