هوش مصنوعی: ماه من، تو که از درد و ناله‌های شب‌های من آگاه هستی، بر دل بی‌نوا و عاشق من رحم کن.

هوش مصنوعی: از عشق تو ای شمع روشنی‌بخش جهان، دلم مانند پروانه‌ای سوخت و فدای تو شدم، اما تو هیچ توجهی به من نداری.

هوش مصنوعی: اگر به خاطر لطف و محبتت پای من را بخوانی، تصوری از من به عنوان عرش و کرسی و تاج سر خواهی داشت.

هوش مصنوعی: آستین من به خاطر عشق و ارادت، بوسه‌گاهی است که می‌تواند جایگاه بزرگان دین باشد. اگر تو هم خاک پای آن آستان شوی، جایگاه من را پیدا خواهی کرد.

هوش مصنوعی: اگر دارایی‌ام از دستم برود، این خسارت برای من از جان سوخته‌ام کمتر نخواهد بود.

هوش مصنوعی: من با سجده بر خاک در تو، آبرویم را حفظ می‌کنم تا در روز قیامت هر کس مرا بشناسد و من را به یاد بیاورد.

هوش مصنوعی: عشق با من آشنا شد و این عشق به قدری قوی است که سرش را به آسمان می‌زند، در حالی که من در حال ناله و آرزو هستم.

هوش مصنوعی: چشم حسین به جز خاک پای تو هیچ نور و روشنی نمی‌بیند. این نشان می‌دهد که تنها وجود توست که به دیده من روشنی می‌بخشد و همه چیز دیگر بی‌فایده است.