هوش مصنوعی: تو برای من مثل جان هستی. حالا چه کنم در حالی که من به عشق تو زنده‌ام و از حضور تو بهره‌مندم؟ من چه کششی نسبت به جان دارم وقتی که تنها تو برایم زندگی را معنا می‌کنی؟

هوش مصنوعی: وقتی که از تو آسیب می‌رسد، این به عنوان لطف و آرامش من خواهد بود. بنابراین، از آن زخم شمشیر، و از آن درد، به شدت درخواست می‌کنم.

هوش مصنوعی: وقتی از تو صحبت نمی‌کنم، نمی‌توانم عشق را توصیف کنم. وقتی در مسیر عشق قدم می‌زنم، چه کار باید بکنم با پای دوان؟

هوش مصنوعی: وقتی به خاطر عشق تو دچار ناامیدی و بی‌حالی هستم، محبت تو مرا به سرعت به خود می‌کشاند. وقتی که نمی‌توانم نشانی از تو پیدا کنم، دیگر برایم نام و نشانی اهمیتی ندارد.

هوش مصنوعی: زمانی که به تو رسیدم و روشنایی چشمم شدم، از خودم فاصله گرفتم و به دوری از خودم پرداختم. حالا که در دریای عشق تو غرق شده‌ام، نمی‌دانم باید به عمق بروم یا به سمت سطح!

هوش مصنوعی: ای عاشق واقعی، نسبت به وابستگی‌های دنیوی خود رها شو. وقتی که رویت را به سوی خالق بگردانی، دیگر به مخلوقات جهان نگاه نکن.

هوش مصنوعی: دل را از نگرانی‌ها و فکرهای آشفته رها کن و به سوی خدا بشتاب. در این دنیا که به زودی فانی است، به دنبال آرامش و امنیت حقیقی باش و به پیوند با خدا بپرداز.

هوش مصنوعی: اگر دل تو از رحمت‌های پنهانی بی‌بهره بماند، مانند حسین که نگذاشت زبانش معانی را بیان کند، هیچ چیز برای تو روشن نخواهد شد.