به اینگونه اشعار ملمع می گویند یعنی شعری که به دو زبان یا بیشتر باشد ؛ مصرعی به زبانی و مصرع دیگر به زبان دیگر. این غزل هم به دو زبان پهلوی ( فارسی میانه ) و فارسی دری یا نو نوشته شده است.

این غزل همام مدرکی است تاریخی و ادبی و دلیلی منطقی و پذیرفتنی برای اثبات این نکته که زبان مردم قدیم آذربایجان فارسی میانه ( زبان پهلوی ) بوده است.

تغییرات حاصل از پردازش تصحیحات ارسالی آقای پدرام شعبان‌زاده

تغییر مصرع ۲ از «گوان را بر دلی کو یا نبی مست» به «گوان وا بر دلی کو یا نبی مست»

تغییر مصرع ۳ از «دلم خود رفت و می دانم که روزی» به «دلم خود رفت و می‌دانم که روزی»

تغییر مصرع ۴ از «بمهرت هم بشی خوشیانم از دست» به «بمهرت هم بشی خوش‌یانم اژ دست»

تغییر مصرع ۶ از «لوانت لاو، آج من دیل ویان بست» به «لوانت لاوه اچ من دیل ویان بست»

تغییر مصرع ۸ از «کژی سر مهر ورزی کست بو گست» به «کژی سر مهر ورزی گست بو گست»

تغییر مصرع ۱۱ از «به مهرت گر همام از جان بر آید» به «به مهرت گر همام از جان برآید»