هوش مصنوعی: من آن محبوبی را می‌خواهم که دوست واقعی است و در این میان، جان شیرین من چه اهمیتی دارد وقتی که او برایم از جانم هم عزیزتر است.

هوش مصنوعی: در چشمان او جا می‌زنم و سرم را به خاطر عشقش می‌سوزانم. جلوه‌اش را ستایش می‌کنم، زیرا او همچون سروی روان و زیبا است.

هوش مصنوعی: از چهره‌اش از ماه می‌پرسم، از لب‌هایش از شکر می‌پرسم، از قامتش از کوه می‌پرسم، که چه رابطه‌ای با او دارم.

هوش مصنوعی: اگر این لحظه جان من را بخواهد، خانه و زندگی من فدای او خواهد شد. زیرا روح من که آرام است، متعلق به اوست.

هوش مصنوعی: زمانی که او بر روی اسب می‌نشیند، قدش مانند شمشاد بلند می‌شود و گیسوانش همچون کمند (دست‌افراز) دراز می‌شود و ابروهایش به مانند کمان است.

هوش مصنوعی: من همیشه با عشق و ارادت از او تعریف و تمجید می‌کنم، زیرا او کسی است که من به فرمانش تسلیم هستم و او سلطان عالم است.

هوش مصنوعی: ای سرو نازنین و خوشبو، که شبیه پری‌ها هستی! از ناله‌های حیدر بترس که در آن غم و اندوه نهفته است.