هوش مصنوعی: ای سرو زیبا! تو که سنبل‌ها را در کنار سمن‌ها نگه می‌داری، در اینجا به طرز خاصی، گیسوانت پیچیده و جذابیت ویژ‌ه‌ای داری که شبیه زیبایی شهر ختن است.

هوش مصنوعی: چرا از برگ گل سختی می‌کشی؟ چرا گل را در سمن پنهان می‌کنی؟ از این به بعد، خود را در لباس نازک بپوشان چرا که بدن تو بسیار لطیف و نازک است.

هوش مصنوعی: من از شراب لب‌های تو می‌نوشم که مستی‌ام را شیرین می‌کند و در جستجوی دلخوشی از زلف‌های تو هستم که در گیسوانت راز و رمزهای زیبایی نهفته است.

هوش مصنوعی: تو لیلی هستی که مانند مجنون، دل‌های بسیاری را شکسته‌ای و تو خسرو هستی که مانند شیرین، کوهکن‌های زیادی را داری.

هوش مصنوعی: آیا به خاطر می‌سپاری که تنها وقتی در زلف سیاه او گذر کنی، متوجه خوشبویی تو خواهی شد؟ ای نسیم بهاری که عطر محبوبم را با خود داری، نزد من بیا.

هوش مصنوعی: در شب، ماه در آسمان است و خورشید در دامن غروب. شب بر بام خانه‌هاست و لب‌ها شیرینی شکر و شراب دارند. گل‌ها در بغل تو هستند و زیبایی‌های زندگی را در آغوش داری.

هوش مصنوعی: شکر شیرین و زیبا، ماهی رنگارنگ، مروارید پر از درخشش، نگاهی که جان را زنده می‌کند. درختان سرسبز و زیبا با نقش و نگار خود، گناه را در خود پنهان کرده‌اند، و تو در دشت‌های سرسبز و دلپذیر ختن نشسته‌ای.

هوش مصنوعی: شب، زیبایی چهره عشق را به نمایش می‌گذارد، درخشندگی و جذابیت او شبیه مرجان است. وجود جان و دل من با عطر خوش ریحان زندگی می‌کند و گل‌ها در حال خندیدن‌اند. بهار و نسترن همسرایان این زیبایی‌ها هستند.

هوش مصنوعی: تو در حالتی زیبا و دلپذیر هستی؛ با لباسی شاد و گل در دست، در حالی که خاموشی اختیار کرده‌ای. من تحت تأثیر جذابیت تو هستم و در دل لذت می‌برم. گوهرهایی به‌سان دُر در گوش و دهانت داری که نشان از زیبایی و ارزش تو دارند.

هوش مصنوعی: هیچ‌کس نمی‌تواند به وضوح ببیند که چگونه تو در تلاش برای حفظ گردن‌ات هستی. دهانت نامحسوس است، پس جای حرف زدن تو کجاست؟

هوش مصنوعی: وقتی چهرهٔ تو در میان گل‌ها غبار خطی به خود می‌گیرد، آن را با عطر ریحان بپوشان، چون تو عطر سنبل را در کنار سمن قرار داده‌ای.

هوش مصنوعی: در اصفهان، با عشق و محبت به سراغ یاران برو و در روز نوروز، دل حیدر را به دست آور که خود زیبایی و جذابیت خاصی داری.