هوش مصنوعی: ای ساقی با لب‌های نقره‌ای! درون جام شراب خالص را به من نده و غم را به جانم مشاری، بلکه بر آتش درونم آب بریز تا حالم بهتر شود.

هوش مصنوعی: چشمان خمار و خواب‌آلود تو را در خواب دیده‌ام، اما در چشمان بی‌خوابی خود دیگر نتوانستم خواب را ببینم.

هوش مصنوعی: من از آتش تب و حرارت درون خود به شدت رنج می‌برم، می‌خواهم آن عناب زیبا را که خاصیت سرد کنندگی دارد، تا کمی از شدت این آتش درونم بکاهد.

هوش مصنوعی: من تا زمانی که خیال لبت را در چشم خود دارم، لعل ناب را از تصویر لب تو در چشمانم می‌بینم.

هوش مصنوعی: ای آفتاب صبحگاهی، من چگونه می‌توانم تو را مهتاب نامم؟ زیرا نور و زیبایی تو چنان فراگیر است که تابش ماه را از بین می‌برد و به کم‌رنگی می‌کشاند.

هوش مصنوعی: اگر عاشقی، از چشمان و ناز او بپرهیز، چرا که آن نگاه جادویی می‌تواند دل هر کسی را، حتی شیخ و جوان، ببرد.

هوش مصنوعی: اگر روزی به کعبهٔ تو وارد شوم، در نماز، گاهی قبله را به چهرهٔ تو می‌نوم و گاهی به ابروی تو محراب را.

هوش مصنوعی: در میان عاشقان، وقتی که دستم را به زلفش رساندم، پیچ و خم زلفش باعث شد که از دل من تاب و آرامش برود.

هوش مصنوعی: به حیدر بگو که به دل عاطفی و نگرانش فکر نکند، زیرا آن ماه، دل و جان دوستان را می‌رباید.