هوش مصنوعی: ای روزی که روشنایی‌ات از شب تاریک حجاب می‌آید، تو زیر سایه‌ی زیبایی تار مویت مانند آفتاب درخشان هستی.

هوش مصنوعی: سرنوشت با قلم آفرینش، به خوبی‌های تو اشاره کرده است. بر چهره‌ات نشانه‌ای مانند خطی که بر سطح آب می‌افتد، نقش بسته است.

هوش مصنوعی: گاهی ماه کامل در دل شب پنهان می‌شود و گاهی پیچ و تاب زلف، بر خطی که یادآور زیبایی است، می‌افتد.

هوش مصنوعی: زیر سایه شب، روزی روشن و دل‌انگیز وجود دارد و در جیب ابرهای تیره، نور مهتاب می‌درخشد.

هوش مصنوعی: بر روی ماه تابان، سطری نوشت و خطی زیبا بر گل خندان از خوشبوترین مشک کشید.

هوش مصنوعی: خط تو جان‌بخش زندگی مردم است و زلف‌های دلنشین تو همه را مجذوب کرده، چه مردان و چه زنان.

هوش مصنوعی: زلف تو به دل‌های خسته محبت گره می‌زند و خط و نشان چهره‌ات بر دل سوختگان سرعت می‌بخشد.

هوش مصنوعی: تو با چه زیبا رویی، چهره‌ی خود را به رنگ مشکی آرایش کرده‌ای، آیا می‌خواهی زیبایی‌ات را از دنیا پنهان کنی یا در کنار گل و سنبل به زیبایی‌ات افزوده‌ای؟

هوش مصنوعی: ای پادشاه! اگر از حیدر، که درختی پر بار است، بُرش و خونی بر زمین برود، این خون مانند بنده‌ای است که از درِ تو می‌گریزد و به هیچ در دیگری نمی‌رسد.