هوش مصنوعی: بیا و ببین که چشمانم پر از اشک و غم است، مانند آب که در دریا غوطه‌ور است و اشک‌های من همچون رنگ عناب سرخ و زیباست.

هوش مصنوعی: به یاد محبوب زیبا، خارهایی که به زیر پهلوی مجروح من رفته‌اند، مانند سنجاب احساس می‌شوند.

هوش مصنوعی: از حال و روز چشم‌های بی‌خواب من ستمگری چه اهمیتی دارد، وقتی خود او در خواب خوشی غرق شده است؟

هوش مصنوعی: از شدت گریه و اندوه، چشمان من مانند دریا پر از حسرت است، زیرا در میان غرقاب، حسرت یک الماس را می‌کشم.

هوش مصنوعی: چهره ی روشن محبوب من زیر سایه ی موهایش مانند نوری است که در شب تاریک از ماه می‌تابد.

هوش مصنوعی: از نوشتار دوست دوری کن، زیرا می‌تواند خطرناک باشد. به موهای او نچسب، چون ممکن است در انحراف و دردسر بیفتی.

هوش مصنوعی: در گوشهٔ مسجد بزرگ، خوشا به حال کسی که برای نماز، قوس ابروهای محبوبش به جای محراب قرار دارد.

هوش مصنوعی: هر کس که مانند حیدر (علی) در خدمت و یاری به دوستانش باشد، هرگز سرکشی و سلطنتش کاهش نخواهد یافت.